Blogger Template by Blogcrowds.

Στην εποχή του νέου κοινωνικού μεσαίωνα η κρατική καταστολή έρχεται να συνδράμει και να συντονίσει τη βίαιη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι επιθέσεις όχι μόνο αυξάνονται αλλά και διευρύνουν ολοένα τη στόχευσή τους: από το εργατικό κίνημα (επιτάξεις απεργών, καταδίκες συνδικαλιστών), τους αγώνες της νεολαίας, μέχρι τους τοπικούς αγώνες κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της γης τους (Χαλκιδική), καμία εστία αντίστασης δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο.

Στο εργασιακό επίπεδο, παραδοσιακές πρακτικές αγώνα όπως η απεργία, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις μπαίνουν όλο και περισσότερο υπό καθεστώς ημιπαρανομίας. Με την επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διαρκή μείωση των μισθών μας, τη γενικευμένη επιβολή εργασιακών καθεστώτων που συνδυάζουν την ανεργία με την επισφάλεια σε ένα ενιαίο μοντέλο εξατομικευμένης και πάμφθηνης εργασίας, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο συνδικαλισμός αλλά και κάθε μορφή αγώνα ενάντια στις προσταγές των αφεντικών τίθενται συνολικά υπό αμφισβήτηση σύμφωνα με την κρατούσα «νομιμότητα».

Έτσι, η δικαστική απόφαση για την υπόθεση της συνδικαλιστικής δίωξης σε βάρος του εργαζόμενου στον ΙΑΝΟ Γιάννη Γκλαρνέτατζη δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ο συνάδελφος μας και πρόεδρος του σωματείου υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης διεκδίκησε και πέτυχε την καταβολή της πληρωμής υπερωριών (προσαύξηση κυριακάτικης εργασίας) την οποία παγίως μέχρι τότε η επιχείρηση παρανόμως δεν τηρούσε. Η απάντηση του ΙΑΝΟΥ ήταν η συνδικαλιστική του δίωξη με την μετάθεση του σε άλλο κατάστημα και εκστρατεία σπίλωσης και συκοφάντησης συνολικά προς το σωματείο. Ακολούθησε προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας που πήρε σαφή θετική απόφαση προς το συμφέρον του εργαζόμενου καταρρίπτοντας τις αιτιάσεις της εταιρείας. Κι όμως η δικαστής έκρινε τελικά πως «νόμος» είναι το συμφέρον του αφεντικού, απορρίπτοντας την αγωγή του Γ. Γκλαρνέτατζη με την οποία ζητούσε την επιστροφή στην θέση του και αποζημίωση για την βλαπτική μεταβολή που υπέστη.

Σ’ ένα κλάδο που βασιλεύει η ανεργία και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις «παράνομο» είναι λοιπόν να διεκδικείς τα δικαιώματα σου και «νόμιμο» να κάνει ότι θέλει το αφεντικό. Το μήνυμα που θέλει να δώσει η «δικαιοσύνη» είναι σαφές και συμπίπτει με την κυρίαρχη πολιτική της μηδενικής ανοχής στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Στο χώρο του βιβλίου παράλληλα τα αφεντικά έχουν την επιθυμία να προβάλλονται με το φωτοστέφανο του «πνευματικού ανθρώπου». Η διαπλοκή τους μάλιστα με τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους δίνει την ελευθερία όχι μόνο να μην λογοδοτούν για την εργοδοτική ασυδοσία που κυριαρχεί στις επιχειρήσεις τους, αλλά και να εμφανίζονται ως «τιμητές» της κοινωνίας και όσων αντιστέκονται ιδιαίτερα. Ο Παπασαραντόπουλος του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ αφού άφησε για χρόνια δεκάδες εργαζόμενους να διεκδικούν δικαστικά μισθούς και αποζημιώσεις τώρα εμφανίζεται ξανά στον τοπικό τύπο να κατακεραυνώνει τα νεολαίστικα κινήματα. Ο Π. Κυριακίδης έχτισε μια εκδοτική και μιντιακή αυτοκρατορία με την στήριξή εκκλησίας και τραπεζών για να γίνει σήμερα φυγόδικος στην Λατινική Αμερική αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες. Ο Μ. Βελιτζανίδης της ΙΝΔΙΚΤΟΥ ενώ έχει αφήσει απλήρωτους τους εργαζόμενους του υποκαταστήματος στην Θεσσαλονίκη (ακόμα και για τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα που διώκονται με αυτόφωρη διαδικασία) για πάνω από ένα χρόνο εξακολουθεί να εκδίδει πολυτελείς εκδόσεις με την άνεση μάλλον που του παρέχει η συγγένεια του με πολιτικά πρόσωπα. Ο Α. Κουρής υποστηρίζει ότι δεν έχει να πληρώσει τους απολυμένους από τα καταστήματα METROPOLIS ενώ το κανάλι του αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση από την ΕΡΤ την διοργάνωση της Eurovision!

Δίπλα σε αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις ο Νίκος Καρατζάς του Ιανού δεν αποτελεί εξαίρεση. Μέχρι πρόσφατα τον περιέλουε η ακτινοβολία της πολιτιστικής προσφοράς και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη ήταν ταμπού να αναφερθεί οτιδήποτε μπορούσε να ρίξει σκιές στο έργο του. Γι’ αυτό και έσπευσε να καταθέσει αγωγές σε 2 τοπικές εφημερίδες όταν αυτές πέρσι πρωτοανέφεραν την εμπλοκή του με τις επιχειρήσεις ξεπλύματος μαύρου χρήματος του Άκη Τζοχατζόπουλου. Σήμερα βρίσκεται και ο ίδιος κατηγορούμενος για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα. Στα ψιλά βέβαια έχει περάσει και η καταδίκη του από την επιτροπή ανταγωνισμού για δημιουργία καρτέλ στο ξενόγλωσσο βιβλίο.

Εμείς οι εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουμε όμως πολύ καλά το εργασιακό περιβάλλον που επικρατεί στον ΙΑΝΟ. Κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσης του σωματείου με την επιχείρηση στήθηκε εργοδοτικός μηχανισμός με την πλειοψηφία των εργαζομένων του ΙΑΝΟΥ να υπογράφουν κείμενο καταδίκης του συναδέλφου τους Γ. Γκλαρνέτατζη παρουσιάζοντας μια εικόνα εργασιακού παραδείσου. Σήμερα ένα χρόνο μετά πολλοί από αυτούς είναι είτε απολυμένοι είτε είδαν την εργασιακή τους σχέση να μεταβάλλεται από καθεστώς πλήρους απασχόλησης σε μερική (4ωρη). Σπεύδοντας να υιοθετήσει το καθεστώς της εργασιακής βαρβαρότητας που επιτρέπουν οι μνημονιακοί νόμοι κατήργησε επιδόματα και μισθολογικές ωριμάνσεις πριν ακόμα λήξουν οι κλαδικές και εθνικές συμβάσεις. Ξεπερνώντας κάθε όριο απειλεί ευθέως κάθε εργαζόμενο με απόλυση σε περιπτώσεις λαθών στο ταμείο καθιστώντας τους όμηρους της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Ταυτόχρονα ο Ν. Καρατζάς ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης της ΕΝΕΛΒΙ, της συσπείρωσης των πιο ισχυρών επιχειρήσεων του κλάδου που έχει βασικό στόχο την διάσωση των κερδών τους με την παράλληλη κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων. Οι εργοδότες δίνουν μαθήματα πώς μπορούν να ξεπερνούν τις διαφορές τους όταν πρόκειται για το κοινό τους συμφέρον. Επομένως, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και οι επιθέσεις που γίνονται στους χώρους δουλειάς δεν είναι κάτι μεμονωμένο, αλλά ενταγμένο στον ενιαίο στόχο τους, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τις αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς. Η προσπάθεια των αφεντικών είναι κάθε φορά να στοχοποιούν μεμονωμένα συναδέλφους σε μια προσπάθεια να στρέψουν τους υπόλοιπους συναδέλφους εναντίον τους. Στην περίπτωση της συνδικαλιστικής δίωξης του Γ. Γκλαρνέτατζη οι περισσότεροι συνάδελφοι του έπεσαν στην παγίδα. Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται ότι ο ατομικός δρόμος της υποταγής απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη των εργοδοτών.

Για μας τους εργαζόμενους στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη η απόφαση του δικαστηρίου για την συνδικαλιστική δίωξη του Γιάννη, αλλά και η έκβαση της δίκης Τζοχατζόπουλου και των συγκατηγορούμενων του μικρή σημασία έχουν όταν το εργατικό δίκαιο που κατακτήθηκε από τους αγώνες των εργαζομένων τον προηγούμενο αιώνα έχει καταργηθεί. Χρέος μας είναι να το κατακτήσουμε ξανά όπως και όλα όσα καταργήθηκαν από την βαρβαρότητα του κοινωνικού μεσαίωνα των μνημονίων. Ξέρουμε ότι η «νομιμότητα» τις περισσότερες φορές θα είναι απέναντι μας. Έτσι όμως ήταν και στο Σικάγο το 1886, έτσι και στο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, στο Πολυτεχνείο το ’73…

Δική μας νομιμότητα είναι οι ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν σύγχρονοι σκλάβοι!

ΣΩΜΑΤΕΊΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

0 Comments:

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα