Βιβλιοποντικας

Τούτες τις άγιες μέρες των εορτών οι εκκλήσεις για αλληλεγγύη και γενναιοδωρία πάντα πολλαπλασιάζονταν. Αυτό βέβαια ισχύει πολύ περισσότερο τώρα με την κρίση. Από την πλευρά μου θα σας ζητήσω μια διαφορετική μορφή αλληλεγγύης. Δηλαδή να μην κάνετε κάτι (τουλάχιστον).

Είμαι σίγουρος πως ξέρετε ότι για μας που εργαζόμαστε στο λιανικό εμπόριο αυτές οι μέρες δεν είναι άγιες αλλά «άγριες». Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε δεκάωρες βάρδιες με τις υπερωρίες να δίνονται ως επιπλέον ρεπό κάπου στο μέλλον, αλλιώς μιλάμε για ατέλειωτες ώρες («όσο μπαίνει κόσμος», «όσο έχει δουλειά», «όσο πάει γενικώς») απλήρωτης εργασίας υπέρ... δυσπραγούντων κεφαλαιοκρατών. Κι όλα αυτά συνέβαιναν ήδη π.Κ. (προ Κρίσεως).

Φέτος προστίθεται κι η αφαίρεση μιας Κυριακής. Της πρώτης γιατί έρχονται πλέον οι εφτά (για πολλές περιπτώσεις κι όλες οι Κυριακές) και τέλος... η κυριακάτικη τεμπελιά των υπαλλήλων. Τα επιχειρήματα περί τόνωσης της αγοράς, ανάπτυξης και καταπολέμησης της ανεργίας είναι ολοφάνερα χονδροειδή ψέματα. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό που λείπει για αγορές είναι τα χρήματα, ποια άραγε άτομα δεν είχαν χρόνο να ψωνίσουν αρκετά αυτές τις μέρες με τα καταστήματα ανοιχτά από το πρωί ως το βράδυ; Οι επιβάτες κρουαζερόπλοιων, οι τράνζιτ ταξιδεύοντες αεροπορικώς, τίποτα εξωγήινοι επισκέπτες; Το μόνο τμήμα του πληθυσμού που (αν είχε χρήματα) δεν είχε χρονική άνεση για ψώνια, είμαστε εμείς οι υπάλληλοι του εμπορίου, αλλά βέβαια αφού θα δουλεύουμε την Κυριακή πάλι δεν θα προλάβουμε.

Όσο για την ανεργία, αυτή θα αυξηθεί καθώς θα κλείσουν τα μικρότερα καταστήματα ενώ τα μεγαλύτερα απλώς θα «τεντώσουν» τα ήδη εξωφρενικά ελαστικά ωράρια των υπαλλήλων τους κι οι όποιες προσλήψεις θα αφορούν θέσεις ημιαπασχόλησης (τύποις, αλλά «κάτσε καμιά ωρίτσα παραπάνω τώρα που έχει δουλειά») με λιγότερο από 300 ευρώ. Και το πιο μακάβριο αστείο είναι ότι η κυβέρνηση μιλάει για κυριακάτικο άνοιγμα με τήρηση των κανόνων της εργατικής νομοθεσίας (όσο νόημα έχει ακόμα αυτή η έκφραση), λες και συνεργεία της Επιθεώρησης Εργασίας θα αλωνίζουν κυριακάτικα τις αγορές να καταγράφουν ποια καταστήματα είναι ανοιχτά και πόσα άτομα εργάζονται για να ελέγξουν μετά αν θα πληρωθούν την προσαύξηση του 75% του μεροκάματου που προβλέπει ο νόμος!

Γι' αυτό, λοιπόν, σας παρακαλώ, την τελευταία Κυριακή του χρόνου (30.12) να μην αγοράσετε τίποτα, ούτε τσίχλα από περίπτερο που λέει ο λόγος. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι αυτό θάναι και για το δικό σας καλό (εκτός αν κάνετε διακοπές σε μέρη όπως το Γκστάαντ κι οι Μπαχάμες). Γιατί οι άθλιες εργασιακές σχέσεις -ημιαπασχόληση, ωρομίσθιο, αποσύνδεση ωραρίου εργασίας από ωράριο λειτουργίας καταστημάτων (αυτό π.χ. σημαίνει ότι μια επιχείρηση μπορεί να βάλει το προσωπικό της να ξεφορτώνει στις 2-4 τα ξημερώματα, χωρίς καμία επιπλέον πληρωμή), ξεκινούν από μας πριν γίνουν κοινός τόπος. Έτσι και για τις Κυριακές είμαστε πάλι τα πρώτα θύματα. Οι μόνοι κερδισμένοι από τη λειτουργία των μαγαζιών και τις Κυριακές είναι οι ιδιοκτήτες μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων, καθώς θα αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά αφού τα μικρά εμπορικά θα εξοντωθούν και θα κλείσουν. Κάθε ευρώ που θα δοθεί αυτή την Κυριακή σημαίνει αύξηση της υπερεκμετάλλευσης και της ανεργίας.

Βέβαια, δεν σας προτείνω να μείνετε σπίτι και να βάλετε βίντεο. Όχι. Αν έχετε όρεξη βγείτε βόλτα κι ελάτε να μας στηρίξετε στις κινητοποιήσεις που θα κάνουμε όσες κι όσοι από μας μπορέσουμε, αντέξουμε, τολμήσουμε (όπως θέλετε πάρτε το) να απεργήσουμε. Για να μετατρέψουμε μια χαζοχαρούμενη «γιορτή» υποταγής και εξουθένωσης σε ελπιδοφόρο πανηγύρι αλληλεγγύης και αντίστασης.

Γιάννης Γκλαρνέτατζης

(&) αντιπρόεδρος του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης

Σε μια προσπάθεια να εμπεδώσουμε το κλίμα μηδενικής ανοχής και σαν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου καταστολής και τρομοκράτησης κάθε απόπειρας, εγχειρήματος, φωνής και αγώνα αντίστασης στην βάρβαρη ταξική πολιτική, που θέλουν να επιβάλουν οι κυβερνήσεις, οι εργοδότες και οι κατασταλτικοί και κρατικοί τους μηχανισμοί, επέλεξαν να επιτεθούν για άλλη μια φορά -αυτή τη φορά με εισβολή- σε μια από τις παλαιότερες καταλήψεις, τη Villa Amalias.

Η Villa Amalias για πάνω από 2 δεκαετίες αποτελεί ένα χώρο αντίστασης και δημιουργίας, ένα ανάχωμα στα σχέδια του κράτους και του κεφαλαίου. Αναπτύσσει πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική, αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση. Γι΄ αυτό αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη λυσσασμένη επίθεση των κυρίαρχων ΜΜΕ, αλλά και του Δήμου Αθηναίων και του ανεκδιήγητου Καμίνη, εμπόρων-εργοδοτών της περιοχής, κάθε λογής υποστηρικτών «του νόμου και της τάξης» της βάρβαρης πολιτικής τους.

Οι καταλήψεις, τα στέκια και όλοι οι αυτοοργανωμένοι χώροι, αποτελούν μια πρόταση οργάνωσης της ζωής και του αγώνα των καταπιεσμένων, προάγουν την ισότητα, τη συνδιαμόρφωση, την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση, την αντιεμπορευματικότητα, την χειραφέτηση, όλων των “από κάτω” ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη μοναξιά, τη ρουφιανιά, το ρατσισμό, και την μισάνθρωπη λογική που θέλουν να επιβάλουν οι “από πάνω”. Γι’ αυτό και είναι “αγκάθια” στα πλευρά του συστήματος, που κάνει και θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να ξεμπερδέψει μαζί τους.

Μέσα από γελοία επικοινωνιακά τρικ, η επέμβαση γίνεται λόγω ανώνυμης καταγγελίας για “διακίνηση ναρκωτικών” και συλλαμβάνονται 8 άτομα που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο της κατάληψης. Τα άδεια μπουκάλια μπύρας βαφτίζονται εκρηκτικά και αποδίδονται στους συλληφθέντες κατηγορίες για κατασκευή εκρηκτικών.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ό,τι η Villa Amalias και κάθε “Villa Amalias” είμαστε όλοι εμείς. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι γονείς μας και τα παιδιά μας, οι μετανάστες, οι οροθετικές. Όλοι εμείς που βιώνουμε την εξαθλίωση και τη φτώχεια, τη βία της ανεργίας και της εκμετάλλευσης, την καταστολή και την κρατική – παρακρατική βία στους δρόμους, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις. Όλοι εμείς που βιώνουμε την ανομία ενός σάπιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος ανελέητης ταξικής επιβολής και άγριας λεηλασίας της κοινωνίας προκειμένου να διαιωνιστεί η κερδοφορία των αγορών, η ασύδοτη κυριαρχία του κεφαλαίου.

Η Villa Amalias και κάθε “Villa Amalias” είναι οι επιθυμίες και τα οράματά μας για μια κοινωνία ισότητας, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.

Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, Η VILLA AMALIAS ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΑΓΩΝΑ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

[24ωρη Πανελλαδική Απεργία στον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 30/12/2012 ]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΗΡΘΕ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ.

Οι χιλιάδες εργαζόμενοι-ες στο εμπόριο χοροπηδάνε από την χαρά τους μετά τη νέα εξαγγελία της πολυαγαπημένης μας κυβέρνησης. Επιτέλους καταργείται με υπουργική απόφαση ο αναχρονισμός της κυριακάτικης αργίας. Έτσι φέτος τα καταστήματα θα λειτουργήσουν δύο Κυριακές (23 και 30 Δεκεμβρίου), ενώ από του χρόνου θα λειτουργούν έξι Κυριακές τον χρόνο. Βέβαια εξετάζεται το ενδεχόμενο οι Κυριακές να είναι ακόμη περισσότερες για κάποιους χώρους και περιοχές (δλδ. εμπορικά κέντρα και περιοχές με πολλά καταστήματα).

Όλοι-ες εμείς που εργαζόμαστε στο εμπόριο δεν θα καθόμαστε πλέον στο κρύο σπίτι μας (δεν είμαστε και καπιταλιστές για να έχουμε θέρμανση) τις Κυριακές νιώθοντας άχρηστοι και πεθαίνοντας από την πλήξη. Με το χαμόγελο στα χείλη θα είμαστε μέσα στην ζέστη των μαγαζιών έτοιμοι να εξυπηρετήσουμε το 1.500.000 ανέργους που δεν έχουν χρόνο για να πάνε στα μαγαζιά τις άλλες μέρες. Θα είμαστε εκεί για να μπορούν να έρθουν να ξοδέψουν τα λεφτά τους οι 500.000 απλήρωτοι εργάτες του ιδιωτικού τομέα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που το έριξαν στο shopping therapy για να ξεχάσουν τις περικοπές των μισθών τους και την κατάργηση των δώρων. Κυρίως όμως θα είμαστε εκεί με σεβασμό στην τρίτη ηλικία και τους συνταξιούχους που θα έρχονται να νιώσουν την χαρά της κατανάλωσης, αφού δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις συντάξεις που παίρνουν.

Ναι πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Τώρα φαίνεται ότι άξιζαν τον κόπο οι θυσίες του προηγούμενου διαστήματος. Η λεηλασία των μισθών μας, το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση των αποζημιώσεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων έπιασαν τόπο. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε συνδυασμό με την ¨απελευθέρωση¨ του ωραρίου και τον ¨απεγκλωβισμό¨ του ωραρίου εργασίας από το ωράριο λειτουργίας των επιχειρήσεων, ανοίγουν διάπλατα τις λεωφόρους της ανάπτυξης. Της ανάπτυξης της κερδοφορίας του μεγάλου εμπορικού κεφαλαίου μέσω του ξεζουμίσματος και της εξαθλίωσης των εργαζομένων και του ξαναμοιράσματος της αγοράς με το κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων και την συγκέντρωση του τζίρου σε λιγότερα χέρια.

Πολλοί καταλαβαίνουν την συμβολή της τρόικας (εξωτερικού) σε αυτά τα επιτεύγματα. Η αλήθεια όμως αυτή δεν είναι ολόκληρη. Χωρίς την λαμπρή καθοδήγηση του ΣΕΛΠΕ (σύλλογος των πολυκαταστημάτων) ο Τόμσεν και οι άλλοι τροϊκανοί δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο αποτελεσματικοί. Ο ΣΕΛΠΕ μαζί με τον ΣΕΒ και τους ξενοδόχους τους έδωσαν γραμμή, η αλήθεια να λέγεται. Όσο για την τρόικα εσωτερικού ο δυναμισμός του Αντώνη σε συνδυασμό με την στιβαρότητα του Βαγγέλη, αλλά κυρίως με το πάθος του κου Κουβέλη στις κόκκινες γραμμές (τυχαίο;), απέδειξε ότι έχει την δυνατότητα να δίνει δημιουργική διέξοδο στις αναζητήσεις του μεγάλου εμπορικού κεφαλαίου. Να μην ξεχάσουμε βέβαια τον γνωστό λαγό της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Μιλάμε βέβαια για τον Π. Καρέλλα πρόεδρο του εμπορικού συλλόγου της Αθήνας. Με δικό του αίτημα άνοιξε και φέτος αυτό το θέμα όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο, ο συγκεκριμένος κύριος δεν έχει μαγαζί αλλά είναι επαγγελματίας συνδικαλιστής και κομματόσκυλο της Ν.Δ. (που θα πάει, δεν θα το ανακαλύψει ο Μ. Καψής ή έστω ο Μπάμπης του ΣΚΑΪ).

Το ζήτημα πλέον τίθεται σε εμάς που βιώνουμε όλα αυτά που σχεδιάζουν και προωθούν εργοδότες, κυβέρνηση, τρόικα. Σε όλους εμάς που βλέπουμε τις ζωές μας, τις ανάγκες μας, τα δικαιώματα μας να συνθλίβονται από την μπότα της αγοράς. Η 30η Δεκέμβρη θα είναι μια μέρα υποταγής, μια μέρα ακόμη που θα φύγουμε από την δουλειά με το κεφάλι σκυμμένο ή μια μέρα ανυπακοής, αντίστασης και αλληλεγγύης; Σε αυτό το ερώτημα ΕΜΕΙΣ θα απαντήσουμε. 

Κάλεσμα προς όλα τα μέλη του Συλλόγου για συζήτηση στη βδομαδιάτική συνέλευση δράσηςτην Πέμπτη 13/12 στις 7.30μμ ακριβώς

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

Λόντου 6 (2ος όρ.) 106 81 Αθήνα | 210 3820537 | sylyp_vivliou@yahoo.gr | bookworker.wordpress.com

       

Στη συγκυρία που διανύουμε η συγκυβέρνηση εγγυάται την επιθετική εφαρμογή των πολιτικών των μνημονίων μέσα από την όξυνση της κρατικής καταστολής και την γενικευμένη προσπάθεια τρομοκράτησης και ποινικοποίησης των κοινωνικών αγώνων. Σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε η αντιιμπεριαλιστική αντικυβερνητική παλλαϊκή κινητοποίηση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης διαδήλωσαν περισσότεροι από 15.000 λαού και νεολαίας με μαζικά και συγκροτημένα μπλοκ με το κεντρικό στίγμα να δίνεται από τους Φοιτητικούς Συλλόγους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις τους. Μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις της χώρας, ενώ έγινε σαφές ότι κεντρική κατεύθυνση του κράτους αποτέλεσε η καταστολή των κινητοποιήσεων αυτών. 

          Αυτό καταδεικνύει και η στάση της Αστυνομίας στη Θεσσαλονίκη που στάθηκε προκλητική ήδη από τις προηγούμενες μέρες με την στοχοποίηση και την δίωξη αγωνιστών συνδικαλιστών εργαζομένων. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι μέσα από τις αποφάσεις τους έμπρακτα προχώρησαν στην περιφρούρηση και υπεράσπιση του πανεπιστημιακού Ασύλου με την επιστροφή τους σε αυτό. Έτσι, αψηφώντας το κλίμα τρομοκράτησης επιλέχθηκε η επιστροφή στο Άσυλο ακριβώς επειδή υπαγορευόταν από την αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων και την αναγκαιότητα υπεράσπισης του, ιδιαίτερα καθώς το κτίριο της Πρυτανείας τελούσε υπό κατάληψη από τους εργολαβικούς εργαζομένους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση οι Φοιτητικοί Σύλλογοι επέστρεψαν στο χώρο αυτό με συγκροτημένο και περιφρουρημένο τρόπο. Σε αυτό η απάντηση που δόθηκε από πλευράς κρατικής καταστολής ήταν η πρωτοφανούς κλίμακας κινηματογραφικού τύπου επίθεση, στρεφόμενη αποκλειστικά κατά των μελών των Φοιτητικών Συλλόγων και των εργολαβικών εργαζομένων. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός πως από νωρίς το πανεπιστήμιο είχε περικυκλωθεί από δυνάμεις των ΜΑΤ, κάνοντας σαφές ότι η επιχείρηση ήταν προσχεδιασμένη, ενώ η τρομοκράτηση είχε ξεκινήσει ήδη πριν την έναρξη της πορείας με την προσαγωγή 3 φοιτητών στην πλατεία Χημείου. Αποτέλεσμα της βίαιης κρατικής καταστολής ήταν οι συλλήψεις 16 συναγωνιστών ενεργών συνδικαλιστών των Φοιτητικών Συλλόγων.

           Η βίαιη επίθεση της Αστυνομίας συντελέστηκε με την ταυτόχρονη μαζική εισβολή των ΜΑΤ από την Αγίου Δημητρίου και την Εγνατία διαμέσου της λεωφόρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ακολούθησε εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, ρίψη βομβών κρότου λάμψης, ακόμη και σε ευθεία βολή, προς το Φοιτητικό μπλοκ που παρέμενε συγκροτημένο στο χώρο περιμετρικά της Πρυτανείας. Τα ΜΑΤ προχώρησαν με επιθετικό και βάναυσο τρόπο εναντίον των φοιτητών της περιφρούρησης των Φοιτητικών Συλλόγων τους οποίους απομόνωσαν και ξυλοκόπησαν. Στη συνέχεια τους προσήγαγαν και τους μετέφεραν στην ΓΑΔΘ όπου και ανακοινώθηκε η σύλληψή τους.

• Εκφράζουμε, την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση μας στους διωκόμενους συναδέλφους και συναγωνιστές.

• Απαιτούμε την άμεση απόσυρση των κατηγοριών της σύλληψης τους.

• Οι δίκαιοι αγώνες του λαού και της νεολαίας δε τρομοκρατούνται, δεν καταστέλλονται, δεν ποινικοποιούνται.

 ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ Ν.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΑΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

  ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ!

Το Σωματείο Βιβλίου και Χάρτου Θεσσαλονίκης εκφράζει την αλληλεγγύη και την συμπαράστασή του στον αγώνα των εργαζόμενων στο Εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής Θεσσαλονίκης (θυγατρική εταιρία της Φιλκεραμ & Τζονσον)  που εδώ και ενάμιση χρόνο (από τον Μάιο του 2011) βρίσκονται απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας, με βασικό τους πλέον αίτημα να περάσει το εργοστάσιο στα χέρια των εργαζομένων! 

            Η στάση της εργοδοσίας (Οικογένεια Φιλίππου), που είναι εκ των παλαιότερων και ισχυρότερων επιχειρηματιών της Βορείου Ελλάδος, με εξαιρετικά έντονη και κερδοφόρα δραστηριότητα όλα τα προηγούμενα χρόνια (610.000,00 Ευρώ καθαρά κέρδη για τη Βιο. Μεταλ. το 2009, έναντι -ΞΑΦΝΙΚΑ- 350.000,00 Ευρώ ζημία μέσα στο 2010) αποδεικνύει πως η κρίση αποτελεί ευκαιρία για τις επιχειρήσεις και έτσι ακριβώς την αξιοποιούν.

            Υπό την δικαιολογία της γενικής ύφεσης και των “χρωστούμενων από το κράτος”, όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) δείχνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη του στον βιομήχανο Φιλίππου όταν αυτός συνελήφθη (για λίγο) για οφειλές προς το ΙΚΑ, εμφανίζονται οι επιχειρηματίες σαν να ‘ναι και αυτοί πληττόμενο κομμάτι από την κρίση. Μας λένε ψέματα! Κρατούν τους εργαζόμενους απλήρωτους καθιστώντας μας “τζάμπα πιστωτές” τους. Η εργοδοσία αποθρασυμένη από τις συνεχείς νομοθετικές και πολιτικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και της τρόικας, θέλει να διαλύσει κάθε εργατικό δικαίωμα. Δε διστάζει, προκειμένου να διατηρήσει τα κέρδη όλων των προηγούμενων χρόνων, να αδιαφορήσει για το εργοστάσιο, να πετάξει 65 ακόμα εργάτες στην ανεργία και τις οικογένειές τους στην ανέχεια.

            Την ίδια στιγμή που όλους εμάς τους εργαζόμενους, η μεν κυβέρνηση μας εκβιάζει με το “και άλλα νέα μέτρα, και άλλο μνημόνιο, και άλλες μειώσεις μισθών, και άλλοι φόροι, ή χρεοκοπία”, και οι δε εργοδότες μας εκβιάζουν με το “τζάμπα εργασία ή ανεργία και παίρνω την επιχείρησή μου και φεύγω”, τράπεζες, και μεγαλοεπιχειρηματίες μένουν στο απυρόβλητο και θησαυρίζουν.  

  

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ - ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΑΝΟΙΧΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

            Οι αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα, όταν οι εργαζόμενοι παλεύουν με δυναμισμό και αποφασιστικότητα για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους. Όταν δεν περιμένουν να μπει μπροστά η ηγεσία της ΓΣΕΕ που δεν μπορεί και δε θέλει να ανατρέψει την επίθεση και παζαρεύουν πίσω από την πλάτη μας ακόμα χειρότερα μέτρα. Όταν δίνουν το χέρι σε κάθε συνάδελφο που αντιστέκεται. Όταν δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια μπροστά στους άδικους νόμους, αλλά κάνουν νόμο το δίκιο του εργάτη.

            Απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου να προτάξουμε την εργατική απάντηση της ανυπακοής - αντίστασης – ανατροπής της επίθεσης! Να διαλέξουμε το δρόμο του παλλαϊκού αγώνα, τη μετωπική ρήξη με τον εκβιασμό των ελλειμμάτων και του χρέους από τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές, το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

            Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Είμαστε εμείς που παράγουμε τον πλούτο αυτής της κοινωνίας, εμείς που έχουμε τις γνώσεις, εμείς που δουλεύουμε τις μηχανές. Και είναι άλλοι που καρπώνονται τον μόχθο μας. Ο αγώνας των συναδέλφων εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής για να πάρουν όχι μόνο όσα η εργοδοσία τους χρωστάει, αλλά και για να διατηρήσουν τις δουλειές τους παίρνοντας το εργοστάσιο στα χέρια τους θα γίνει και δικός μας αγώνας.

Σωματείο Βιβλίου και Χάρτου Θεσσαλονίκης

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Αποτελεί πια απόλυτη κοινοτυπία να πει κανείς πως βρισκόμαστε στη δίνη της πιο άγριας αντεργατικής επίθεσης. Κάθε συνάδελφος, στον κλάδο του βιβλίου αλλά και γενικότερα, συνειδητοποιεί μέσα από την ίδια του την εμπειρία, ότι η εργοδοσία, σαν έτοιμη από καιρό, δίνει με λύσσα τη μάχη να μη μείνει τίποτα όρθιο στους χώρους δουλειάς. Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε ΤΙΠΟΤΑ. Αν στο προηγούμενο διάστημα προτεραιότητα κυβέρνησης-τρόικας-εργοδοτών- τραπεζιτών ήταν να περάσουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, τώρα είναι η ώρα που όλα αυτά θα πρέπει να εφαρμοστούν, να γίνουν πράξη.

Τώρα οι εργοδότες θεωρούν πως είναι η μεγάλη ευκαιρία τους να μειώσουν δραστικά τους μισθούς, να ξηλώσουν τις συλλογικές συμβάσεις, να γενικεύσουν την ελαστική απασχόληση και την απλήρωτη εργασία, να τσακίσουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά και να επιβάλουν τη μαζική υπογραφή ατομικών συμβάσεων και την ατομική εκβιαστική διαπραγμάτευση με τους συναδέλφους. Με δυο λόγια, αξιοποιώντας το πιο δυνατό τους όπλο, το φόβο της ανεργίας, στρώνουν το έδαφος για το ιδεατό γι΄ αυτούς εργασιακό μοντέλο «εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις».

Σε αυτή την «πρόκληση» προσπαθούν να απαντήσουν και οι εργοδότες στο χώρο του βιβλίου. Ξέρουν ότι σε αυτούς τους καιρούς της ακραίας επίθεσης σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων θα βάλουν τα θεμέλια της κερδοφορίας τους για το μέλλον. Η σύσταση της ΕΝΕΛΒΙ, με τη συμμετοχή των πιο δυναμικών εξ αυτών, δεν είναι παρά μια επιθετική κίνηση συσπείρωσης και κοινής στάσης-δράσης απέναντι σε βασικά ζητήματα (κατά βάση απέναντι στους εργαζομένους), ώστε να διασώσουν τα κέρδη τους. Η εργοδότες δίνουν μαθήματα πώς μπορούν να ξεπερνούν τις διαφορές τους όταν πρόκειται για το κοινό τους συμφέρον. Επομένως, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και οι επιθέσεις που γίνονται στους χώρους δουλειάς δεν είναι κάτι μεμονωμένο, αλλά ενταγμένο στον ενιαίο στόχο τους, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τα εργατικά δικαιώματα και τις αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς.  Γι΄ αυτό και στην αιχμή της επίθεσης βρίσκονται οι πιο δυναμικοί εκδοτικοί, που δίνουν τον τόνο στον κλάδο…

Χαρακτηριστική περίπτωση της προσπάθειας για μείωση του εργατικού κόστους  είναι το Μεταίχμιο.  Ο εκδότης είχε κάνει πριν από μήνες κρούση στους εργαζομένους για μειώσεις μισθών, αλλά υπό το βάρος της αντίδρασής τους δεν προχώρησε τότε σε αυτές.

Φυσικά επανήλθε με επιβολή εκ περιτροπής εργασίας σε δύο συναδέλφισσες (για να μάθουν να αρνούνται τις μειώσεις!) και μειώσεις ως και 22%, στις οποίες και προχώρησε, απαξιώνοντας και να απαντήσει στους εργαζομένους που του έστειλαν επιστολή ζητώντας του να μην προβεί σε τέτοιες μειώσεις και, τουλάχιστον, να δεσμευτεί ότι θα διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας. Παράλληλα, ο Σύλλογος του γνωστοποίησε ότι η κλαδική μας σύμβαση βρίσκεται σε ισχύ και τον κάλεσε να μην προχωρήσει σε τροποποιήσεις συμβάσεων.

Παρόλα αυτά οι μειώσεις έγιναν και ταυτόχρονα, όπως αναμενόταν, ήρθαν και οι απολύσεις και η καθυστέρηση μισθών… Για να αποδειχτεί για ακόμη μια φορά ότι ένα βήμα πίσω από την πλευρά των εργαζομένων όχι μόνο δεν ικανοποιεί τους εργοδότες, αλλά ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη επίθεση.

Μάλιστα, η παρέμβαση του Συλλόγου ήταν τόσο ενοχλητική, που ο εργοδότης σε συνάντηση με τους εργαζομένους εξέφρασε την απορία του για το ότι ο Σύλλογος βάζει στο στόχαστρο το Μεταίχμιο, αφήνοντας υπαινιγμούς για σκοπιμότητες, ενώ τον στοχοποίησε ως υπεύθυνο για το κόψιμο των υπερωριών, σε μια προσπάθεια να στρέψει τους συναδέλφους εναντίον του.  Από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε το εξής: το να μας κατηγορούν οι εργοδότες δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ούτε καν πρωτότυπο. Για την ακρίβεια, ανάλογες κατηγορίες εξαπολύονται σε βάρος μας από κάθε εργοδότη που παραβιάζει τα εργατικά δικαιώματα και έρχεται αντιμέτωπος με τον Σύλλογο.  Η δύναμη όμως του Συλλόγου είναι πως όλα αυτά τα χρόνια με την αταλάντευτη και μαχητική στάση του έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων των συναδέλφων, που γνωρίζουν πως η μοναδική σκοπιμότητα στην οποία υποτάσσεται είναι η υπεράσπιση των εργαζομένων και ο αγώνας για αξιοπρεπείς όρους δουλειάς και ζωής.

Στο χορό των μειώσεων και των απολύσεων μπήκε πολύ πρόσφατα και ο Πατάκης. Ο εκδοτικός οίκος  «που έχει εκδώσει τους περισσότερους νέους τίτλους το 2011» δεν αρκέστηκε στις απολύσεις που τα τελευταία  χρόνια ξεπερνούν τις 60, αλλά ακολουθεί πιστά την στρατηγική της ΕΝΕΛΒΙ και των συναδέλφων του εργοδοτών. Ξεκινά με κλιμακωτές μειώσεις μισθών ανάλογα με το μισθολογικό κλιμάκιο. Αφήνει να εννοηθεί ότι δεν θα συνεχίσει και δεν θα «πειράξει» όσους είναι στο βασικό. Λίγο καιρό μετά όμως επανέρχεται δριμύτερος με 4ημερο, το οποίο δεν δηλώνει επίσημα ως εκ περιτροπής -γιατί έτσι δεν μπορεί να απολύσει!- αλλά καλεί τους συναδέλφους να υπογράφουν άδειες άνευ αποδοχών κάθε εβδομάδα. Έχοντας λοιπόν παγιώσει τις μειώσεις μισθών, ολοκληρώνει το έργο του με μαζικές απολύσεις. Κλείνει την αποθήκη στην Θεσσαλονίκη και απολύει άλλους τρεις στα γραφεία εδώ στην Αθήνα, οι οποίοι είχαν δεχτεί μειώσεις…

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και ο Παπασωτηρίου, με βασικό στόχο στην αρχή να ακυρώσει την ισχύ της σύμβασης, αποβλέποντας στο επόμενο στάδιο που είναι οι ατομικές συμβάσεις. Αυτό γίνεται και με τη συνδρομή του υπουργείου εργασίας, όπου η ερμηνεία των νόμων γίνεται απροκάλυπτα υπέρ των εργοδοτών. Στέλνει μάλιστα επιστολή στους εργαζόμενους για να αποσπάσει τη συναίνεσή τους, χωρίς βέβαια να βρίσκει πρόσφορο το έδαφος.

Τις τελευταίες μέρες προστίθεται η χωρίς όρια επιθετική στάση της εργοδοσίας Χριστάκη. Απολύει και ταυτόχρονα επιχειρεί να αποσπάσει εκβιαστικά ατομικές συμβάσεις με μειώσεις που φτάνουν σε ποσοστό ακόμα και το 30%!

Στην προσπάθεια που κάνουν στο Μεταίχμιο, στον Πατάκη, στον Παπασωτηρίου, στον  Χριστάκη  και αλλού:

Να κουρελιαστούν οι Συλλογικές Συμβάσεις και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ώστε να μπορούν έπειτα, μέσω εκβιαστικών ατομικών διαπραγματεύσεων, να καταποντιστούν οι μισθοί.

Να τσακιστεί κάθε αντίσταση και διάθεση αγώνα στους χώρους δουλειάς.

Θα μας βρουν απέναντί τους!

Απέναντι σε όλα αυτά ο δικός μας δρόμος δεν μπορεί να είναι η υποταγή και η υποχώρηση. Άλλωστε ούτε αυτή εγγυάται τίποτα. Δεκάδες είναι στον κλάδο οι περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι δέχτηκαν με καλή πίστη να υπογράψουν μειώσεις μισθών συναισθανόμενοι τη «δύσκολη θέση της επιχείρησης», για να υποστούν οι ίδιοι αμέσως μετά απολύσεις.

Μόνη ελπίδα για μας τους εργαζόμενους είναι η συλλογική μας  αντίσταση. Μόνο αυτή μπορεί να βάλει φρένο στις επιδιώξεις τους. Ήδη υπάρχει σημαντική εμπειρία από χώρους που βρεθήκαν στο στόχαστρο: οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και η οργανωμένη τους αντίδραση είναι ο εφιάλτης των εργοδοτών. Φαίνεται μεγάλο και δύσκολο να αντιταχτούμε σε όσα μας επιφυλάσσουν. Όμως αν δεν αναμετρηθούμε με το φόβο και δεν τους αναγκάσουμε με τους αγώνες μας να συναισθανθούν εκείνοι «τη δική μας δύσκολη θέση», θα κάνουμε συνεχώς βήματα πίσω. Γι΄ αυτό επιμένουμε να δίνουμε τη μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, με γενικές συνελεύσεις, με επιχειρησιακά σωματεία ή σωματειακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς. Χτίζουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τους συναδέλφους. Συσπειρωνόμαστε στον Σύλλογο και συμμετέχουμε ενεργά κόντρα σε λογικές ανάθεσης του αγώνα και της τύχης μας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ

http://bookworker.wordpress.com

Δικαιώθηκε ο εργαζόμενος στις εκδόσεις Γεωργιάδη

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως ο μόνος δρόμος απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσίακαι τρομοκρατία είναι οι ανυποχώρητοι αγώνες μας

Αίσια έκβαση είχε ο αγώνας στις εκδόσεις Γεωργιάδη. Ο εργαζόμενος πληρώθηκε τα δεδουλευμένα του και πήρε διαβεβαίωση ότι δεν θα αλλάξει η εργασιακή του σχέση, δηλαδή θα παραμείνει στο 8ωρο με τις αποδοχές που είχε πριν.

Δυο λόγια για το πώς φτάσαμε ως εδώ

Ο συνάδελφος απευθύνθηκε στο σωματείο και από κοινού προσφύγαμε στην επιθεώρηση εργασίας όπου καταγγείλαμε την πρακτική των αφών Γεωργιάδη που εντελώς αυθαίρετα και μονομερώς (δηλαδή παράνομα) του ανακοίνωσαν ότι θα δουλεύει 4ωρο (από 8ωρο) και θα πληρώνεται τα μισά (πράγμα που εφάρμοσαν κιόλας).

Ο συνάδελφος αρνήθηκε την αλλαγή στο μισθό και στους όρους εργασίας του και συνέχισε να πηγαίνει κανονικά στη δουλειά του. Παράλληλα, το σωματείο προχώρησε σε κινητοποίηση έξω από το κατάστημα των αφών Γεωργιάδη καταγγέλλοντας την παραβίαση της σύμβασης του εργαζομένου.

Η απάντηση των εργοδοτών ήταν άμεση. Με περισσό θράσσος έστειλαν εξώδικο και στον εργαζόμενο και στο σωματείο, προφανώς θεωρώντας πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση! Αλλά και η στάση τους στην τριμερή συνάντηση που ακολούθησε στην επιθεώρηση εργασίας δεν ήταν καλύτερη! Ενώ παραδέχτηκαν, μεταξύ άλλων, ότι δεν είχαν καμιά σύμβαση για το σύνολο των εργαζομένων στην επιχείρηση, καθώς επίσης και καμιά τροποποίηση σύμβασης, όπως υποχρεούνταν –αυτοί και κάθε εργοδότης– από το νόμο, εξακολούθησαν να κατηγορούν τον εργαζόμενο και να αφήνουν αιχμές για το σωματείο και τη δράση του, ταυτίζοντάς το με κουκουλοφόρους…

Εμείς από την πλευρά μας δηλώσαμε πως δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε, ότι θα υπερασπίσουμε τα δικαιώματα του συναδέλφου με κάθε τρόπο και καλέσαμε την επιχείρηση να ξανασκεφτεί τη στάση της…

Τελικά μία μέρα πριν τη δεύτερη συνάντηση στην επιθεώρηση, η εργοδοσία πλήρωσε τα δεδουλευμένα του συναδέλφου και ανακάλεσε την απόφασή της για μετατροπή του σε μερικής απασχόλησης.

Είναι μια μικρή νίκη, που όμως δείχνει ξεκάθαρα πως η αντίσταση στους χώρους δουλειάς είναι η μόνη λύση για τους εργαζομένους. Παρά τις δυσκολίες [εξώδικα, εκκωφαντική σιωπή (ή μήπως συγκάλυψη;) από μικρά και μεγάλα ΜΜΕ κ.λπ.], η αποφασιστικότητα του συναδέλφου να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του είχε αποτέλεσμα.

Ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία, όπου η εργοδοσία –στον κλάδο του βιβλίου και γενικά– έχει αποχαλινωθεί επιδιώκοντας να πατήσει στα ερείπια των ζωών μας για να διασώσει τα κέρδη της, η οργάνωση και η αντίσταση στους χώρους δουλειάς, καθώς και η συσπείρωση στο σωματείο, αποκτά κομβική σημασία.

Και κάτι τελευταίο. Αφορά το εξώδικο αλλά και τις κατηγορίες που εξαπολύθηκαν –τώρα αλλά και κάθε φορά που κάποιος εργοδότης του κλάδου μας βρίσκει απέναντί του– εναντίον του σωματείου.

Οι επιθέσεις της εργοδοσίας ούτε μας αποθαρρύνουν ούτε μας τρομοκρατούν. Το σωματείο θα συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα στους συναδέλφους που αγωνίζονται, θα συνεχίσει να δίνει δυναμικά τη μάχη ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που, ιδιαίτερα σήμερα, προσπαθούν να μας επιβάλλουν εργοδότες – κυβέρνηση – τρόικα.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

_______________________

σχετικές ανακοινώσεις – ενημερώσεις του Συλλόγου που προηγήθηκαν:

Ενημέρωση από τριμερή συνάντηση της 14ης Μάη με τις εκδόσεις Κούκου-Φρονιμίδου [εκδ.Γεωργιάδη]

ανταπόκριση από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το βιβλιοπωλείο των αφων Γεωργιάδη [Πεμπτη 26/4]

ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝΕ… ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙΑ // για την εργοδοτική αυθαιρεσία στις εκδ. Γεωργιάδη // ανακοίνωση + κάλεσμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας [Πέμπτη 26/4, 5.30 μ.μ.]

κείμενο που μας στάλθηκε με mail από την ομάδα συναδέλφων 

που δραστηριοποιείται στην Αθήνα "ο βιβλιοφρικάριος"

Η αποχώρηση των «μεγάλων» εκδοτικών οίκων από την Π.Ο.Ε.Β., την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών, που αποτελούσε το συλλογικό εργοδοτικό όργανο, και η συγκρότηση δικού τους συλλόγου, του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. (Ένωση Ελληνικού Βιβλίου), φαίνεται ότι εξυπηρετεί δύο επιδιώξεις: α) να αντλήσουν και να εκμεταλλευτούν αυτόνομα κονδύλια από το ΕΣΠΑ, εδραιώνοντας θέση ισχύος στην κλυδωνιζόμενη «μικροοικονομία» του κλάδου β) να μην υποχρεωθούν να εφαρμόσουν μια νέα κλαδική σύμβαση, ως μη μετέχοντες στην εργοδοτική ένωση που μέχρι πρότινος αναλάμβανε τη διαπραγμάτευση. Όπως βλέπουμε η οικονομία απελευθερώνεται - οι κρίσεις άλλωστε προσφέρουν ευκαιρίες όπως λένε οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας- και τα ευχολόγια του υπουργείου για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων βρίσκουν τη θέση τους λίγο πιο κάτω από το υπογάστριο των αφεντικών. Την ίδια στιγμή εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε αν ο αγώνας δικαιώνεται με αυξημένα αριστερά ποσοστά.

Μια παλιά παροιμία λέει πως ό,τι κερδίζεται στον πόλεμο δεν χάνεται στα χαρτιά και για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι ο εχθρός βρίσκεται κυρίως εντός των τειχών. Από την ψήφιση των πρώτων εφαρμοστικών νόμων έως και σήμερα, μικρά και μεγάλα αφεντικά έχουν κάνει χρήση κάθε νομοθετικού πλεονεκτήματος, έχοντας επινοήσει ακόμα περισσότερα, πάντα στο όνομα της κρίσης και πάνω στα γερά θεμέλια της ιδιοκτησίας. Το μαγαζί είναι του αφεντικού και πρέπει να του φέρνει κέρδη, αν τα κέρδη μειώνονται την πληρώνουν οι εργάτες, λογικό δεν είναι; Κατά αντιστοιχία όμως είναι εξίσου λογικό οι απανταχού εργοδότες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού να αρνούνται να πληρώσουν για την αναπαραγωγή τμημάτων της εργατικής τάξης που δεν τους είναι απαραίτητα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την δυσαπορρόφηση εμπορευμάτων σε πολλές χώρες. Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου προχωράει και αυτό δεν αποτελεί μια ειρηνική διαδικασία ούτε για το στρατόπεδο των αφεντικών. Συγχωνεύσεις, εξαγορές και πτωχεύσεις επιχειρήσεων είναι στο λεξιλόγιο του παγκόσμιου καπιταλισμού ήδη από τις αρχές του ΄80, στο πνεύμα του «μόνο οι σκληροί επιβιώνουν». Ένας χυδαίος νεοδαρβινισμός στις πλάτες των εργατών, όπου μεταφέρεται όλα αυτά τα χρόνια το επιχειρηματικό ρίσκο, στο πλαίσιο ενός «νέου σοσιαλισμού» που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί την κάλυψη των απωλειών με κρατικές αποφάσεις.

Οι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που συγκροτούν τον ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. έχουν ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια εδραίωσης και διαφέντευσης της αγοράς εις βάρος των εργαζόμενών τους, ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες ανάπτυξης. Πιέζουν για μειώσεις μισθών και εκ περιτροπής εργασία (2ήμερα και 3ήμερα), καταλήγουν σε απλήρωτες υπερωρίες, με υπόνοιες ή και με ευθείες απειλές για απολύσεις. Την ίδια στιγμή στα μικρά και μεγάλα μαγαζιά της περιφέρειας, στους μικρούς ναούς προώθησης και καλλιέργειας του πνεύματος, οι βλαπτικές μεταβολές των συμβάσεων και οι απολύσεις ανέρχονται σε τέτοιον αριθμό που επιβεβαιώνει την περιγραφή τους ως μικρά μαγαζάκια του τρόμου. Βίαιη και δραστική υποβάθμιση της εργασίας, με τα ίδια επιχειρήματα με τους «μεγάλους», βοηθούμενη όμως από τη θολούρα των «οικογενειακών σχέσεων» και το έλλειμμα ταξικής συνείδησης των συναδέλφων, που αρμονικά συνδυαζόμενο με φόβους και ανασφάλειες, δεν τους βοηθά να διαχωρίσουν την εκμετάλλευση από το μέγεθος της επιχείρησης και τα συμφέροντά τους από αυτά των εργοδοτών τους. 

Το ζήτημα είναι κατά πόσο εμείς έχουμε εμπεδώσει ότι δεν είμαστε συνεργάτες τους ώστε να πληρωνόμαστε ανάλογα με την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Το επιχείρημα που συναρτά τα συμφέροντα των εργατών με την κερδοφορία των αφεντικών, ως μοναδικό τρόπο για την αναβάθμιση του επιπέδου ζωής, εδραιώθηκε, δυστυχώς, τα προηγούμενα χρόνια της καταναλωτικής ενσωμάτωσης, των τραπεζικών δανείων και των πιστωτικών καρτών, μέσω των οποίων ένα μεγάλο μέρος της τάξης μας «μικροαστικοποιήθηκε» κοινωνιολογικά και κυρίως σε επίπεδο συνείδησης. Τα αυτονόητα που μαθαίνουμε από τις οικογένειές μας και τα σχολεία της καθεστωτικής εκπαίδευσης, αποτελούν τους καλύτερους συντηρητές των αλυσίδων μας, περιορίζοντας τις δυνατότητες ακόμα και να φανταστούμε διαφορετικές καταστάσεις. Η δικτατορία της επιβεβλημένης λογικής, που απενοχοποιεί την ιδιοκτησία των εργασιακών χώρων και την υπαγωγή της εργασίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου, επιδιώκει τη συμμόρφωσή μας στις επιταγές του εθνικού στόχου της επιστροφής σε αναπτυξιακή πορεία. Αυτή ακριβώς η ανάπτυξη και οι στρατηγικές επιλογές της, αντανακλάται στη δημιουργία του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ., έξω από (και ενάντια σε) κανονιστικά πλαίσια, με τον ελεύθερο ανταγωνισμό να διαμορφώνει ένα περιβάλλον που θα επιτρέψει τη μονοπώληση της αγοράς και την περαιτέρω συμπίεση του εργασιακού κόστους. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το μέγεθος, το εργασιακό κόστος, δεν είναι απρόσωπο: είμαστε εμείς και η ποιότητα της ζωής μας.

«Εμείς οι άνθρωποι του βιβλίου (έλληνες εκδότες και βιβλιοπώλες) θέλουμε να προβάλουμε το βιβλίο ως ένα μέσο για την ανάπτυξη της χώρας και τη δημιουργία μιας κοινωνίας στηριγμένης σε ουσιαστικές αξίες…Με νέες μεθόδους, με συντονισμένες προσπάθειες και με τη συσπείρωση όλων των επιχειρηματιών του κλάδου που πιστεύουν στη συστηματική δουλειά και είναι έτοιμοι να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση, ο νέος συνδικαλιστικός φορέας αποσκοπεί στην έναρξη διαλόγου με την πολιτεία και τους άλλους επίσημους θεσμούς για τα μεγάλα ζητήματα του πολιτισμού και του βιβλίου». Έτσι αυτοσυστήνονται τα παιδιά του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. και κρίνοντας από τα πεπραγμένα τους κατά καιρούς και τώρα, οι κύριοι Πατάκης, Καστανιώτης, Παπαγεωργίου (Μεταίχμιο), Ψυχογιός, Παπασωτηρίου, Λιβάνης, Καρατζάς (Ιανός) και η παρέα τους, έχουν έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να ερμηνεύουν τις κοινωνικές ανάγκες και ανησυχίες. Προϊόν του πολιτισμού που ευαγγελίζονται δεν είναι το βιβλίο αλλά το κέρδος και η εκμετάλλευση. Όπως όλα τα αφεντικά, αφού φούσκωσαν τους προσωπικούς τους λογαριασμούς τα προηγούμενα χρόνια, τώρα στέλνουν το λογαριασμό των «ανοιγμάτων» τους στους εργαζόμενους, ακολουθώντας τις επιταγές της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης. Το πράγμα είναι λοιπόν απλό: είτε θα προσφερθούμε σα λίπασμα, είτε θα γίνουμε η άμμος στα γρανάζια τους.

Προφανώς λοιπόν το παρεάκι πρέπει να καταλάβει ότι το κολπάκι της διάσπασης της Π.Ο.Ε.Β. εμάς τουλάχιστον μας αφήνει αδιάφορους, όπως και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Για μας είναι όλοι τους στο ίδιο στρατόπεδο και θα πρέπει να εξαναγκαστούν να υπογράψουν συλλογικές δεσμεύσεις. Σε αυτό το πλαίσιο οι αντιστάσεις στους επιμέρους εργασιακούς χώρους που απαρτίζουν τον ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. θα πρέπει να συλλογικοποιηθούν και να ενταθούν. Η λογική του να μην παραπιέζουμε γιατί θα ζημιωθεί περαιτέρω η επιχείρηση, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην βιαιότερη υποβάθμιση της εργασίας μας και της ζωής μας. Ο μισθός και οι συνθήκες εργασίας αποτελούν αντανάκλαση της αγωνιστικής ικανότητας και του επιπέδου της ταξικής μας συνεκτικότητας. Δεν είναι απλά ζήτημα χρημάτων, αλλά συμπύκνωση της έκφρασης ανταγωνιστικών σχέσεων εργοδότη-εργαζόμενου. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τα επίπεδα αυτής της ανταγωνιστικής σχέσης τόσο η αδηφαγία των αφεντικών θα μεγαλώνει. Εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αντιτάξουμε στα σχέδια τους και στην «κρισιακή» φλυαρία τους όχι μόνο την πεισματική μας άρνηση σε επιπλέον υποβάθμιση, αλλά και δυναμικούς αγώνες, που θα επιβάλλουν την αναβάθμιση της εργασίας μας.

Για να συμβεί όμως αυτό κανείς και καμιά δεν πρέπει να παραδίνεται στην εσωστρέφεια, στη μοναχική απόγνωση και την ανασφάλεια. Η γνωστοποίηση των εκβιασμών και η συλλογικοποίηση των προβλημάτων σε μια προσπάθεια κοινών απαντήσεων αποτελούν αναγκαία πρώτα βήματα. Όπως και η αναζήτηση συμμαχιών με την αγωνιστική αλληλοστήριξη τόσο μεταξύ των εργαζομένων στον κλάδο μας όσο και με εργαζόμενους σε άλλους κλάδους. Η «μάχη του μισθού» είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να αφεθεί σε κομματικούς μηχανισμούς και πολιτικούς χειρισμούς κάθε απόχρωσης. Οι εργασιακοί χώροι πρέπει να πάρουν φωτιά από εμάς τους ίδιους, λειτουργώντας και ως εφαλτήριο για την περαιτέρω κατανόηση της ταξικής μας ταυτότητας και των δυνατοτήτων μας. Εν κατακλείδι ακόμα και αν δεν επιθυμούμε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικούς μισθούς στην ώρα τους και πάλι θα πρέπει να "δουλέψουμε" ώστε το "εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" να μετατραπεί από σύνθημα σε πραγματική απειλή!

Όλα αυτά όμως με την υπαγωγή της αγωνιστικότητας στην εκλογική διαδικασία γίνονται; Ε, δεν γίνονται!

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΜΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ

ΟΛΟΙ το ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΙΟΥΝΗ 10 το ΠΡΩΙ ΕΞΩ από τα ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ Θεσσαλονίκης

Το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου στηρίζει τους απλήρωτους εργαζόμενους του "Μετρόπολις" στον δίκαιο αγώνα τους για την καταβολή των δεδουλευμένων και την διασφάλιση των θέσεων εργασίας.

Το αφεντικό των Μετρόπολις φαίνεται πως έχει τον τρόπο του να "βουλιάξει" την επιχείρηση φορτώνοντας όλα τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Ήδη ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει στο κλείσιμο του -δέκατου κατα σειρά- καταστήματος στο Mall της Αθήνας, ενώ για μιά ακόμη φορά προσπαθεί να παραμυθιάσει τους εργαζόμενους μιλώντας για άνοιγμα νέου καταστήματος. Προφανώς είναι το ίδιο κατάστημα "φάντασμα" που έταζε πως θα ανοίξει πολύ πριν κλείσει το κεντρικό κατάστημα Μετρόπολις στην Αθήνα και αφήσει τους εκεί 42 συναδέλφους στο δρόμο.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι εργαζόμενοι των Μετρόπολις:

"Μέσα σε τρία χρόνια, από τότε που  Ανδρέας Γ. Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD και αρκετών ακόμη εταιρειών) απέκτησε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, κατάφερε να κάνει τα… ακατόρθωτα:

Συρρίκνωσε τον αριθμό των καταστημάτων  της επιχείρησης από 12 σε μόλις τρία.

Περιόρισε το προσωπικό της, από 220 εργαζόμενους που τη στελέχωναν σε περίπου 100, πραγματοποιώντας περίπου 120 απολύσεις.

Επέβαλε μόνιμη καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών που, πλέον αγγίζει τους τρεις μήνες.

Καθυστερεί συστηματικά την καταβολή  των δόσεων των αποζημιώσεων  στους απολυμένους συναδέλφους μας, ενώ δεν δίστασε να εκβιάσει κάποιους να λάβουν τη μισή αποζημίωση από αυτή που δικαιούνται υπογράφοντας ότι την πήραν ολόκληρη, προφανώς φοβούμενοι ότι δεν θα λάβουν ποτέ όλες τις δόσεις.

Ως επαγγελματίας κακοπληρωτής, φέσωσε τους προμηθευτές (κυρίως  δισκογραφικές εταιρείες και εκδοτικούς οίκους) από τον μεγαλύτερο ως τον μικρότερο. Έτσι, κατάφερε να επιφέρει την πλήρη απαξίωση των καταστημάτων που απέμειναν που, πλέον, λειτουργούν με ελάχιστα εμπορεύματα ως τα απομεινάρια των παλιών Metropolis.

Και το κυριότερο, έβαλε την επιχείρηση στο περιβόητο «άρθρο 99» του πτωχευτικού κώδικα που είναι γνωστό ότι αποτελεί προθάλαμο της πτώχευσης, προκειμένου να προστατευτεί από τους πιστωτές και τις οφειλές του προς το Δημόσιο.

Στις 31 Ιανουαρίου ο  Ανδρέας Γ. Κουρής, πέτυχε το μεγαλύτερο πλήγμα για το μέλλον της επιχείρησης και των εργαζόμενων αφήνοντας να μπει λουκέτο, λόγω έξωσης,  στο κεντρικό κατάστημα στην οδό Πανεπιστημίου που, εξαιτίας της θέσης του, ήταν πάντα ο «αιμοδότης» της επιχείρησης.

Σε όλο αυτό το διάστημα η εργοδοσία, μέσω του διευθυντή της επιχείρησης, μας παραμύθιαζε με δήθεν «σχέδια σωτηρίας» που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε σχέδια που ποτέ δεν καρποφόρησαν. Όπως μας παραμύθιαζε και για την αναζήτηση νέου καταστήματος, προς αντικατάσταση του κεντρικού, κάτι που επίσης ποτέ δεν έγινε."

Το κατάστημα της Θεσσαλονίκης παραμένει κλειστό από την Τετάρτη 23/5, έπειτα από την ομαδική επίσχεση εργασίας των εργαζόμενων σε αυτό και ότι θα παραμείνει κλειστό μέχρι τη δικαίωση μας. Οι εργαζόμενοι σε αυτό, μετά από την κοροϊδία της εργοδοσίας τόσους μήνες, αποφάσισαν να μεταφέρουν τον αγώνα τους έξω από το κατάστημα, όπου καθημερινά δίνουν δυναμικό παρόν ενημερώνοντας πελάτες και περαστικούς.

Καλούμε εργαζόμενους, εργατικές συλλογικότητες και σωματεία να στηρίξουν τον αγώνα των εργαζομένων στα Μετρόπολις, με τη συμμετοχή τους στη ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΙΟΥΝΗ 10 ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (Τσιμισκή & Αριστοτέλους)

31/05/12

Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου Θεσσαλονίκης

4 μήνες απλήρωτοι!… 4 εργαζόμενοι σε επίσχεση εργασίας!!

Πριν από ένα χρόνο οι Εκδόσεις Καστανιώτη «μπήκαν στο χορό» της καθυστερούμενης καταβολής μισθών. Η καθυστέρηση αυτή -που με τον καιρό διογκώνονταν- μονιμοποιήθηκε. Στα εύλογα ερωτήματα των εργαζομένων, η οικονομική διεύθυνση απαντούσε ως εξής: «φτιάξε βιογραφικό», «βρες αλλού δουλειά». Ο καιρός περνούσε, οι εργαζόμενοι παρείχαν εργασία και ο εργοδότης τους «φόρτωνε» χρωστούμενους μισθούς!

Όλο αυτό το διάστημα, δεν υπήρξε καμία επίσημη ενημέρωση για την κατάσταση της εταιρείας, η οποία τους τελευταίους 3 μήνες είχε καταφέρει να «παραιτήσει» 5 εργαζόμενους! Το γεγονός ότι οι περισσότεροι εργάζονταν για αρκετό μεγάλο διάστημα, οδηγεί και τον πιο αδαή σε εύκολα και φανερά συμπεράσματα. Το ίδιο διάστημα η εταιρεία –οφείλοντας ήδη στους εργαζόμενους της τρεις (3) μισθούς δεν δίστασε να προβεί σε νέα πρόσληψη αποκρύπτοντας φυσικά, από τον νέο υπάλληλο αυτή την λεπτομέρεια!

Στις αρχές Απριλίου οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να συναντηθούν για να συζητήσουν για την εργασιακή τους κατάσταση. Ο επιχειρηματίας κατέστειλε αυτή τους την προσπάθεια με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε τότε σκέφτηκε πως ήρθε η ώρα να τους μιλήσει με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα. Δύο (2) ημέρες μετά, μερίδα εργαζομένων, που απασχολείται στις αποθήκες της εταιρείας, σταμάτησε να εργάζεται, αξιώνοντας να πληρωθεί τον μισθό τουλάχιστον ενός μήνα. Η «παράλογη» αυτή απαίτηση ικανοποιήθηκε και σχολιάστηκε ως απειλή! Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι πήραν τον τίτλο: «γκρινιάρηδες»!

Στις αρχές Μαΐου ο εργοδότης παρέλαβε εξώδικη διαμαρτυρία-πρόσκληση από τέσσερις εργαζόμενους, οι οποίοι του ζητούσαν να καταβάλει τα οφειλόμενα ποσά που αφορούσαν στους μισθούς των τελευταίων 4 μηνών! Τότε, ο νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους, χωριστά, σε διαβούλευση και ενημέρωση όσον αφορά στις μειώσεις του κύκλου εργασιών καθώς και των εισπράξεων. Δεν παρέλειψε βέβαια να κοινοποιήσει ένα μακρόπνοο (σε βάθος δωδεκαμήνου) πρόγραμμα αποπληρωμής, χωρίς να προσφέρει ούτε ένα ευρώ από τα οφειλόμενα όχι μόνο άμεσα αλλά ούτε και εντός του επόμενου διμήνου, χωρίς να αναλαμβάνει καμία δέσμευση για την τήρηση του προτεινόμενου χρονοδιαγράμματος και με τελειότερη ασφαλιστική δικλίδα ότι αυτά ισχύουν με επιφύλαξη για την περίπτωση αλλαγής των συνθηκών!

Ο Σύλλογος υπαλλήλων βιβλίου – χάρτου στηρίζει τον αγώνα των εργαζομένων στον Kαστανιώτη. Απαιτούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων σε όλους τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι ζούμε από τον μισθό μας, δεν μας περισσεύουν χρήματα για να δανείζουμε τους εργοδότες και μάλιστα με μηδενικό επιτόκιο. Απέναντι στην επίθεση των εργοδοτών οι εργαζόμενοι έχουμε τον συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη. Ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο δουλειάς να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ενημέρωση από τριμερή συνάντηση με τις εκδόσεις Κούκου-Φρονιμίδου

Πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Επιθεώρηση Εργασίας η προγραμματισμένη (εξ αναβολής, ύστερα από αίτημα της εργοδοτικής πλευράς) τριμερής συνάντηση με την εργοδοσία των εκδόσεων Γεωργιάδη, για το ζήτημα της μη καταβολής δεδουλευμένων σε εργαζόμενο.

Η εργοδοσία εμφανίστηκε αμετακίνητη και προκλητική. Ομολόγησε δεκάδες παραβιάσεις του νόμου, δηλώνοντας μέσω του δικηγόρου της:

Ότι δεν έχουν κανένα χαρτί να προσκομίσουν, όπως τους είχε καλέσει η Επιθεώρηση να πράξουν, (δηλαδή καταστάσεις μισθοδοσίας, συμβάσεις, αποδείξεις μισθοδοσίας) γιατί όλα έχουν καταστραφεί λόγω φωτιάςπου μπήκε στο βιβλιοπωλείο.

Τους απαντάμε:

Η εργοδοσία δεν παρουσίασε καμιά τροποποίηση σύμβασης, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τέτοια. Η αλλαγή στο ωράριο του εργαζομένου (και φυσικά στο μισθό) έγινε αυθαίρετα καικατά παράφωρη παραβίαση του νόμου. Άλλωστε αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει τον Γενάρη (πότε είπαμε ότι είχε μπει φωτιά;).

2. Η επιχείρηση συμφώνησε προφορικά σε συνάντηση με το σύνολο των εργαζομένων να τους μειώσει το ωράριο εργασίας σε 4ωρο αλλά ύστερα από αίτημά τους εξακολουθεί να τους παρέχει πλήρη ασφάλιση (τι μεγαλοψυχία)!!!

Βέβαια, λίγο αργότερα δήλωσε πως με το συγκεκριμένο εργαζόμενο μίλησε τηλεφωνικά ο κ. Λεωνίδας Γεωργιάδης.

Τους απαντάμε:

Παράξενοι εργαζόμενοι! Δεν διεκδίκησαν πλήρη μισθό, αλλά διεκδίκησαν πλήρη ασφάλιση. Μάλιστα!

Το ερώτημα παραμένει: Με ποιες συμβάσεις ορίζονται αυτά; Ή οι συμβάσεις και οι νόμοι δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στη θέληση των αφών Γεωργιάδη; Από πότε οι σχέσεις εργασίας ρυθμίζονται τηλεφωνικά;;;

Μήπως πρέπει να υπογράφετε συμβάσεις για να προστατεύεστε από τα ψέματα των εργαζομένων;

3. Δήλωσε πως έστειλε εξώδικο στο σωματείο και τον εργαζόμενο πριν από την κινητοποίηση γιατί το κατάστημα «έχει καεί 18 φορές από γνωστούς-άγνωστους», στοχοποιώντας άμεσα το σωματείο και τον ίδιο τον εργαζόμενο.

Τους απαντάμε:

Το σωματείο είναι γνωστό-γνωστό, και τις κινητοποιήσεις και τον αγώνα του τα διοργανώνει βάζοντας την υπογραφή του, με δημόσιο και μαζικό τρόπο. Όλες οι κινητοποιήσεις μας έχουν αποφασιστεί μέσα από μαζικές διαδικασίες, συνελεύσεις και συναντήσεις των εργαζόμενων του κλάδου.

Αρχή μας είναι από τις πιο απλές μέχρι τις πιο δυναμικές κινητοποιήσεις μας να αναλαμβάνουμε πάντα την ευθύνη για όσα λέμε και πράττουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δεχόμαστε τέτοια λάσπη και η αιτία είναι μία: Οι κινητοποιήσεις μας είναι πολύ ενοχλητικές για τους εργοδότες. Θα συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο.

4. Ο εργαζόμενος δύο μήνες (Γενάρη-Φλεβάρη) δούλευε «κανονικά» 4ωρο και «θυμήθηκε» τον Μάρτιο να διαμαρτυρηθεί αξιώνοντας να απολυθεί!

Τους απαντάμε:

«Κανονικά» δηλαδή όπως ήθελαν οι αφοί Γεωργιαδη; Μμμ! Έχετε μπερδευτεί κύριοι, δεν έχετε καταφέρει οι επιθυμίες σας να έχουν ισχύ νόμου.

Η αλήθεια είναι ότι έχετε επιβάλει μερική απασχόληση, χωρίς να μπείτε καν στον κόπο να τροποποιήσετε τις συμβάσεις εργασίας… και αυτό αποδεικνύεται.

Και μόνο οι ισχυρισμοί της εργοδοσίας αποκάλυψαν σωρεία παρανομιών, τις οποίες και επισημάναμε, εμείς ως σωματείο καθώς και η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Ύστερα από αίτημα του δικηγόρου της εργοδοσίας ορίστηκε νέο ραντεβού στις 24/5.

Καλούμε την εργοδοσία:

Να καταβάλει άμεσα τα δεδουλευμένα στον εργαζόμενο – Να συνεχιστεί κανονικά η μισθοδοσία του

Να σταματήσει να καταπατά την εργατική νομοθεσία

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής

Τρίτη 15 Μαϊού, ημέρα κλαδικής απεργίας στον χώρο του βιβλίου, στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε απεργιακή συγκέντρωση και παρέμβαση σε μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου. Ένα από τα επικίνδυνα "κωμικοτραγικά" της παρέμβασης που συναντήσαμε, ήταν η παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης - μιας διμοιρίας ΜΑΤ - ακριβώς στο σημείο που συναντηθήκαμε το πρωί. Φαίνεται πως για τα μεγάλα αφεντικά του χώρου, όπως είναι ο Ιανός, το ελληνικό κράτος προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες security που προστατεύουν τον "πολίτη". Αρκεί βέβαια ο "πολίτης" να είναι αφεντικό και απέναντί του να έχει τους εργαζόμενους. Η απεργιακή μας παρέμβαση, μετά τον Ιανό της Αριστοτέλους, συνεχίστηκε στα Public στη Τσιμισκή, στη Πρωτοπορία, στον Μαλλιάρη της Ερμού και κατέλλειξε στον Μαλλιάρη της πλατείας Ναυαρίνου. Κεντρικά συνθήματα της απεργίας μας ήταν:

Να μην υπογραφτούν ατομικές συμβάσεις, να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς των αφεντικών για νέες μειώσεις και απολύσεις.

Να υπερασπιστούμε την Συλλογική Συμβαση Εργασίας, να οργανωθούμε στο σωματείο και όλοι μαζί να αποκρούσουμε την επίθεση που δεχόμαστε.

Να καταργηθούν στη πράξη οι αντεργατικοί νόμοι.

Ταυτόχρονα καλέσαμε το αναγνωστικό κοινό σε αποχή από την αγορά του βιβλίου και συμπαράσταση στον αγώνα μας, που είναι κομμάτι του αγώνα όλης της εργατικής τάξης.

Αντίστοιχα κινήθηκε και στην Αθήνα ο ΣΥΒΧΑ. Ακολουθούν κάποιες εικόνες από την απεργία της 15ης Μάη στην Αθήνα:

από την απεργιακή περιφρουρηση στον Ελευθερουδάκη (στην Πανεπιστημίου):

από τη συγκέντρωση Σόλωνος και Ασκληπιού:

από την πορεία προς το υπ. εργασίας:

από τη στήριξη της κατάληψης στα γραφεία του Μετρόπολις:

από το απεργιακό συλλογικό φαγοπότι: