Blogger Template by Blogcrowds.

Στην εποχή του νέου κοινωνικού μεσαίωνα η κρατική καταστολή έρχεται να συνδράμει και να συντονίσει τη βίαιη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι επιθέσεις όχι μόνο αυξάνονται αλλά και διευρύνουν ολοένα τη στόχευσή τους: από το εργατικό κίνημα (επιτάξεις απεργών, καταδίκες συνδικαλιστών), τους αγώνες της νεολαίας, μέχρι τους τοπικούς αγώνες κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της γης τους (Χαλκιδική), καμία εστία αντίστασης δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο.

Στο εργασιακό επίπεδο, παραδοσιακές πρακτικές αγώνα όπως η απεργία, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις μπαίνουν όλο και περισσότερο υπό καθεστώς ημιπαρανομίας. Με την επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διαρκή μείωση των μισθών μας, τη γενικευμένη επιβολή εργασιακών καθεστώτων που συνδυάζουν την ανεργία με την επισφάλεια σε ένα ενιαίο μοντέλο εξατομικευμένης και πάμφθηνης εργασίας, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο συνδικαλισμός αλλά και κάθε μορφή αγώνα ενάντια στις προσταγές των αφεντικών τίθενται συνολικά υπό αμφισβήτηση σύμφωνα με την κρατούσα «νομιμότητα».

Έτσι, η δικαστική απόφαση για την υπόθεση της συνδικαλιστικής δίωξης σε βάρος του εργαζόμενου στον ΙΑΝΟ Γιάννη Γκλαρνέτατζη δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ο συνάδελφος μας και πρόεδρος του σωματείου υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης διεκδίκησε και πέτυχε την καταβολή της πληρωμής υπερωριών (προσαύξηση κυριακάτικης εργασίας) την οποία παγίως μέχρι τότε η επιχείρηση παρανόμως δεν τηρούσε. Η απάντηση του ΙΑΝΟΥ ήταν η συνδικαλιστική του δίωξη με την μετάθεση του σε άλλο κατάστημα και εκστρατεία σπίλωσης και συκοφάντησης συνολικά προς το σωματείο. Ακολούθησε προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας που πήρε σαφή θετική απόφαση προς το συμφέρον του εργαζόμενου καταρρίπτοντας τις αιτιάσεις της εταιρείας. Κι όμως η δικαστής έκρινε τελικά πως «νόμος» είναι το συμφέρον του αφεντικού, απορρίπτοντας την αγωγή του Γ. Γκλαρνέτατζη με την οποία ζητούσε την επιστροφή στην θέση του και αποζημίωση για την βλαπτική μεταβολή που υπέστη.

Σ’ ένα κλάδο που βασιλεύει η ανεργία και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις «παράνομο» είναι λοιπόν να διεκδικείς τα δικαιώματα σου και «νόμιμο» να κάνει ότι θέλει το αφεντικό. Το μήνυμα που θέλει να δώσει η «δικαιοσύνη» είναι σαφές και συμπίπτει με την κυρίαρχη πολιτική της μηδενικής ανοχής στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Στο χώρο του βιβλίου παράλληλα τα αφεντικά έχουν την επιθυμία να προβάλλονται με το φωτοστέφανο του «πνευματικού ανθρώπου». Η διαπλοκή τους μάλιστα με τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους δίνει την ελευθερία όχι μόνο να μην λογοδοτούν για την εργοδοτική ασυδοσία που κυριαρχεί στις επιχειρήσεις τους, αλλά και να εμφανίζονται ως «τιμητές» της κοινωνίας και όσων αντιστέκονται ιδιαίτερα. Ο Παπασαραντόπουλος του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ αφού άφησε για χρόνια δεκάδες εργαζόμενους να διεκδικούν δικαστικά μισθούς και αποζημιώσεις τώρα εμφανίζεται ξανά στον τοπικό τύπο να κατακεραυνώνει τα νεολαίστικα κινήματα. Ο Π. Κυριακίδης έχτισε μια εκδοτική και μιντιακή αυτοκρατορία με την στήριξή εκκλησίας και τραπεζών για να γίνει σήμερα φυγόδικος στην Λατινική Αμερική αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες. Ο Μ. Βελιτζανίδης της ΙΝΔΙΚΤΟΥ ενώ έχει αφήσει απλήρωτους τους εργαζόμενους του υποκαταστήματος στην Θεσσαλονίκη (ακόμα και για τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα που διώκονται με αυτόφωρη διαδικασία) για πάνω από ένα χρόνο εξακολουθεί να εκδίδει πολυτελείς εκδόσεις με την άνεση μάλλον που του παρέχει η συγγένεια του με πολιτικά πρόσωπα. Ο Α. Κουρής υποστηρίζει ότι δεν έχει να πληρώσει τους απολυμένους από τα καταστήματα METROPOLIS ενώ το κανάλι του αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση από την ΕΡΤ την διοργάνωση της Eurovision!

Δίπλα σε αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις ο Νίκος Καρατζάς του Ιανού δεν αποτελεί εξαίρεση. Μέχρι πρόσφατα τον περιέλουε η ακτινοβολία της πολιτιστικής προσφοράς και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη ήταν ταμπού να αναφερθεί οτιδήποτε μπορούσε να ρίξει σκιές στο έργο του. Γι’ αυτό και έσπευσε να καταθέσει αγωγές σε 2 τοπικές εφημερίδες όταν αυτές πέρσι πρωτοανέφεραν την εμπλοκή του με τις επιχειρήσεις ξεπλύματος μαύρου χρήματος του Άκη Τζοχατζόπουλου. Σήμερα βρίσκεται και ο ίδιος κατηγορούμενος για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα. Στα ψιλά βέβαια έχει περάσει και η καταδίκη του από την επιτροπή ανταγωνισμού για δημιουργία καρτέλ στο ξενόγλωσσο βιβλίο.

Εμείς οι εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουμε όμως πολύ καλά το εργασιακό περιβάλλον που επικρατεί στον ΙΑΝΟ. Κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσης του σωματείου με την επιχείρηση στήθηκε εργοδοτικός μηχανισμός με την πλειοψηφία των εργαζομένων του ΙΑΝΟΥ να υπογράφουν κείμενο καταδίκης του συναδέλφου τους Γ. Γκλαρνέτατζη παρουσιάζοντας μια εικόνα εργασιακού παραδείσου. Σήμερα ένα χρόνο μετά πολλοί από αυτούς είναι είτε απολυμένοι είτε είδαν την εργασιακή τους σχέση να μεταβάλλεται από καθεστώς πλήρους απασχόλησης σε μερική (4ωρη). Σπεύδοντας να υιοθετήσει το καθεστώς της εργασιακής βαρβαρότητας που επιτρέπουν οι μνημονιακοί νόμοι κατήργησε επιδόματα και μισθολογικές ωριμάνσεις πριν ακόμα λήξουν οι κλαδικές και εθνικές συμβάσεις. Ξεπερνώντας κάθε όριο απειλεί ευθέως κάθε εργαζόμενο με απόλυση σε περιπτώσεις λαθών στο ταμείο καθιστώντας τους όμηρους της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Ταυτόχρονα ο Ν. Καρατζάς ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης της ΕΝΕΛΒΙ, της συσπείρωσης των πιο ισχυρών επιχειρήσεων του κλάδου που έχει βασικό στόχο την διάσωση των κερδών τους με την παράλληλη κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων. Οι εργοδότες δίνουν μαθήματα πώς μπορούν να ξεπερνούν τις διαφορές τους όταν πρόκειται για το κοινό τους συμφέρον. Επομένως, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και οι επιθέσεις που γίνονται στους χώρους δουλειάς δεν είναι κάτι μεμονωμένο, αλλά ενταγμένο στον ενιαίο στόχο τους, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τις αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς. Η προσπάθεια των αφεντικών είναι κάθε φορά να στοχοποιούν μεμονωμένα συναδέλφους σε μια προσπάθεια να στρέψουν τους υπόλοιπους συναδέλφους εναντίον τους. Στην περίπτωση της συνδικαλιστικής δίωξης του Γ. Γκλαρνέτατζη οι περισσότεροι συνάδελφοι του έπεσαν στην παγίδα. Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται ότι ο ατομικός δρόμος της υποταγής απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη των εργοδοτών.

Για μας τους εργαζόμενους στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη η απόφαση του δικαστηρίου για την συνδικαλιστική δίωξη του Γιάννη, αλλά και η έκβαση της δίκης Τζοχατζόπουλου και των συγκατηγορούμενων του μικρή σημασία έχουν όταν το εργατικό δίκαιο που κατακτήθηκε από τους αγώνες των εργαζομένων τον προηγούμενο αιώνα έχει καταργηθεί. Χρέος μας είναι να το κατακτήσουμε ξανά όπως και όλα όσα καταργήθηκαν από την βαρβαρότητα του κοινωνικού μεσαίωνα των μνημονίων. Ξέρουμε ότι η «νομιμότητα» τις περισσότερες φορές θα είναι απέναντι μας. Έτσι όμως ήταν και στο Σικάγο το 1886, έτσι και στο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, στο Πολυτεχνείο το ’73…

Δική μας νομιμότητα είναι οι ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν σύγχρονοι σκλάβοι!

ΣΩΜΑΤΕΊΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Θεσσαλονίκη 14 Μάη 2013 

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Είμαστε όλοι καθηγητές !

Η επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων έβαλε πλέον στο στόχαστρο και την εκπαίδευση. Μαθητές και εκπαιδευτικοί θυσιάζονται ως άλλες Ιφιγένειες για να ξεπληρωθούν οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι και να μη χάσουν κέρδη οι επιχειρηματίες. 

Με βάση αυτή την κατεύθυνση, επιδιώκουν οι άθλιοι της τρικομματικής κυβέρνησης και της τρόικας να μειώσουν στο ελάχιστο τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία και ψηφίζουν αιφνιδιαστικά νόμους για τον περιορισμό του αριθμού των εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο. Γι’ αυτό καταργούν χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα και χιλιάδες οργανικές θέσεις και τμήματα, αυξάνουν τους μαθητές ανά τμήμα, σταματούν το διορισμό εκπαιδευτικών, απολύουν ουσιαστικά 10.000 αναπληρωτές, θεσπίζουν την αναγκαστική μετάθεση των εκπαιδευτικών, την «αξιολόγηση»-χειραγώγηση και την αύξηση του διδακτικού ωραρίου τους με στόχο τη δημιουργία εργασίας λάστιχο και στο δημόσιο σχολείο (όπως και στον ιδιωτικό τομέα) και την «ανακάλυψη» εκπαιδευτικών που είναι «υπεράριθμοι», ώστε να απολυθούν. Γι’ αυτό ετοιμάζει νέους νόμους για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο, με στόχο τα σχολεία να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως οι επιχειρήσεις, οι μαθητές να μετατραπούν σε πελάτες και οι διευθυντές των σχολείων σε managers, η ουσιαστική γνώση να αντικατασταθεί από αποσπασματικές πληροφορίες και δεξιότητες και η διδασκαλία από συνεχείς εξετάσεις και φραγμούς. Γι’ αυτό διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και τους εξαθλιώνουν, υποχρεώνοντάς τους να μετακινούνται σε απομακρυσμένες περιοχές για πολλά χρόνια και με επίδομα αντί για μισθό. 


Οι καθηγητές μπροστά σε αυτή την επίθεση αποφάσισαν να δώσουν έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης των ίδιων αλλά και της δημόσιας εκπαίδευσης. Η απεργία τους είναι απεργία για τη δημόσια παιδεία, είναι απεργία για το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση και στο μέλλον, είναι απεργία για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Είναι ψηφίδα στον αγώνα του λαού για την απόκρουση και ανατροπή του κοινωνικού σφαγείου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Και η νίκη της μπορεί να γίνει αφετηρία για να απαλλαγεί όλος ο λαός με τους αγώνες του από των εφιάλτη των μνημονίων, του χρέους και των αντεργατικών μέτρων.

Ο αγώνας των καθηγητών μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο αν στηριχτεί από τους εργαζόμενους και τη νεολαία! Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ κατηγορούν τους καθηγητές ότι παίζουν με τον κόπο και την αγωνία των μαθητών. Αυτή όμως και το σύστημά τους έχει δημιουργήσει ένα σχολείο-εξεταστικό κάτεργο, την ίδια στιγμή που οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση περικόπτονται, οι σχολές καταργούνται, η ανεργία στους νέους εκτινάσσεται στο 64% και η μετανάστευση θερίζει. Δεν δικαιούνται να μιλάνε για την αγωνία της νεολαίας και των οικογενειών τους, αυτοί που πυροβολούν τα όνειρα και το μέλλον της! Οι καθηγητές και καθηγήτριες απεργούν για όλους μας και γι' αυτό όλες και όλοι είμαστε στο πλευρό τους!

Καλούμε την κυβέρνηση να πάρει πίσω την επιστράτευση που τους επέβαλε αυταρχικά και αντισυνταγματικά πριν ακόμα αποφασίσουν να απεργήσουν! Το σωματείο υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης συμπαραστέκεται στον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών. Θα βρεθούμε μαζί τους στο δρόμο για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και τη ζωή, αλλά και το δικαίωμα να παλεύουμε για όλα αυτά.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                                    Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

ΓΚΛΑΡΝΕΤΑΤΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ                                                                  ΞΟΠΛΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Εμείς λέμε: κι όμως γίνεται!

Μας είπαν ότι τώρα με την κρίση πρέπει να μειώσουμε τις ανάγκες και προσδοκίες μας. Να παίρνουμε λιγότερα λεφτά, να δουλεύουμε περισσότερο. Εννοούσαν, ότι θα πετσοκόψουν τους μισθούς, θα πληρώνουν όποτε και αν θέλουν και θα δουλεύουμε με συνθήκες μεσαίωνα και γαλέρας.

Μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και τα πράγματα θα καλυτερέψουν, όταν γίνουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Εννοούσαν ότι θα καταργήσουν όλα όσα με αίμα κατακτήσαμε, δεν θα υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις, κατοχυρωμένα δικαιώματα, θα πηγαίνουμε ένας-ένας, μόνοι απέναντι στους εκβιασμούς του κάθε εργοδότη.

Μας είπαν ότι «μαζί τα φάγαμε», άρα και μαζί θα τα πληρώσουμε. Δικοί μας συνάδελφοι είναι οι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, οι 700 χιλιάδες απλήρωτοι, οι 3 εκατ. κάτω από το όριο φτώχειας. Δικοί τους οι μεγαλοκαταθέτες στο εξωτερικό, τα κέρδη και οι επενδύσεις. Δεκαετίες κερδοφορίας δεν τα τρώγαμε μαζί. Τις «ζημιές» θα τις πληρώσουμε μαζί;

Και εξακολουθούν με θράσος να μας λένε και άλλα πολλά καθημερινά οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους, οι τρόικες και οι ληστο-συμμαχίες τους, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Το θέμα είναι τι θα πούμε εμείς!

Ως Σύλλογος με βάση την κατάσταση που διαμορφώνεται για μας τους εργαζόμενους και με αφορμή τη λήξη των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, λέμε:

Για να ζήσουμε, πρέπει να δουλεύουμε και να πληρωνόμαστε. Να πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς, ώστε να καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες μας. Να δουλεύουμε τόσο, ώστε να δουλεύουμε όλοι. Γι’ αυτό διεκδικούμε νέα Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, για να μην είναι ζούγκλα και σφαγείο η εργασία μας, οι συνθήκες και οι όροι της. Να μην είναι ατομική υπόθεση του καθένα με το αφεντικό του, αλλά συλλογική υπόθεση, κατοχυρωμένη. Όλοι μαζί μπορούμε να επιβάλλουμε καλύτερους όρους, ο καθένας μόνος του χάνει.

Λέμε, ότι 127 χρόνια μετά την καθιέρωση του 8-ωρου (το 1886 με την εξέγερση της Πρωτομαγιάς) η τεχνολογική επανάσταση και η επιστήμη έχει εκατονταπλασιάσει την παραγωγικότητα και εμείς δουλεύουμε ακόμα 8 ώρες (στην καλύτερη). Δηλαδή παράγουμε εκατονταπλάσιο κέρδος για τους εργοδότες, ενώ υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι. Διεκδικούμε λοιπόν 6 ώρες δουλειά (30 ώρες εβδομαδιαίως, με 5-ημερο, σταθερή δουλειά), για να δουλέψουν οι άνεργοι, να σταματήσει το αίσχος της υπερεκμετάλλευσης. Διεκδικούμε η δουλειά μας να πληρώνεται τουλάχιστον με 900 ευρώ κατώτατο βασικό μισθό (για 30 ώρες), το ελάχιστο όριο επιβίωσής μας σήμερα. Λεφτά υπάρχουν, το ξέρουν όλοι, αρκεί μια ματιά στις καταθέσεις, τις επενδύσεις, στα ακίνητα και στα «σεντούκια» του κεφαλαίου.

Μας λένε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτά που κάνουν οι κυβερνήσεις, οι τρόικες, το ΔΝΤ και η ΕΕ, για τα αφεντικά. Τους λέμε: για τα δικά τους συμφέροντα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτό που επιβάλλεται όμως είναι να προτάξουμε τα δικά μας! Τα δικά μας συμφέροντα, τα δικά μας «μνημόνια» των εργαζόμενων απαιτούν να χάσουν τον πλούτο, τη δύναμη και την εξουσία τους αυτοί που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στην εργασιακή ζούγκλα και τον κοινωνικό μεσαίωνα.

Μας λένε, ότι αυτά δεν γίνονται! Τους λέμε, ότι για μας είναι μονόδρομος για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Γίνονται, με σκληρούς και συλλογικούς αγώνες (έτσι τα κατακτήσαμε εξάλλου όλα), με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την ενότητά μας. Με τα δικά μας χέρια και μυαλά, τις δικές μας πλάτες, όχι με ανάθεση, με αναμονή. Δεν θα μας σώσει κανένας άλλος εκτός από τον αγώνα μας.

Για αυτό οι συλλογικές συμβάσεις έχουν τόσο κομβική σημασία. Η ύπαρξή τους μας δίνει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε την εργατική μας δύναμη, η κατάργησή τους μας ρίχνει βορά στην ασυδοσία των εργοδοτών και στα τάρταρα της εκμετάλλευσης. Η Συλλογική Σύμβαση στον κλάδο του βιβλίου αλλά και σε κάθε κλάδο, είναι ανάγκη και απαίτησή μας. Θα την διεκδικήσουμε μαχητικά, μαζί με όλους τους εργαζόμενους και όλα τα δοκιμαζόμενα και αντιστεκόμενα κομμάτια της τάξης μας, για το συμφέρον και τη ζωή όλων μας.

Ένας σημαντικός σταθμός του συνολικού αγώνα μας
που διεξάγεται μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς

είναι η απεργία
της Πέμπτης 23 Μάη 2013
στον κλάδο του βιβλίου

Θα είμαστε όλοι εκεί!

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία > 10:30πμ, στο Πνευματικό Κέντρο (Σόλωνος & Ασκληπιού)
> Θα ακολουθήσει συλλογικό απεργιακό φαγοπότι

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα