Blogger Template by Blogcrowds.

Δικαιώθηκε ο εργαζόμενος στις εκδόσεις Γεωργιάδη
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως ο μόνος δρόμος απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσίακαι τρομοκρατία είναι οι ανυποχώρητοι αγώνες μας

Αίσια έκβαση είχε ο αγώνας στις εκδόσεις Γεωργιάδη. Ο εργαζόμενος πληρώθηκε τα δεδουλευμένα του και πήρε διαβεβαίωση ότι δεν θα αλλάξει η εργασιακή του σχέση, δηλαδή θα παραμείνει στο 8ωρο με τις αποδοχές που είχε πριν.

Δυο λόγια για το πώς φτάσαμε ως εδώ

Ο συνάδελφος απευθύνθηκε στο σωματείο και από κοινού προσφύγαμε στην επιθεώρηση εργασίας όπου καταγγείλαμε την πρακτική των αφών Γεωργιάδη που εντελώς αυθαίρετα και μονομερώς (δηλαδή παράνομα) του ανακοίνωσαν ότι θα δουλεύει 4ωρο (από 8ωρο) και θα πληρώνεται τα μισά (πράγμα που εφάρμοσαν κιόλας).

Ο συνάδελφος αρνήθηκε την αλλαγή στο μισθό και στους όρους εργασίας του και συνέχισε να πηγαίνει κανονικά στη δουλειά του. Παράλληλα, το σωματείο προχώρησε σε κινητοποίηση έξω από το κατάστημα των αφών Γεωργιάδη καταγγέλλοντας την παραβίαση της σύμβασης του εργαζομένου.

Η απάντηση των εργοδοτών ήταν άμεση. Με περισσό θράσσος έστειλαν εξώδικο και στον εργαζόμενο και στο σωματείο, προφανώς θεωρώντας πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση! Αλλά και η στάση τους στην τριμερή συνάντηση που ακολούθησε στην επιθεώρηση εργασίας δεν ήταν καλύτερη! Ενώ παραδέχτηκαν, μεταξύ άλλων, ότι δεν είχαν καμιά σύμβαση για το σύνολο των εργαζομένων στην επιχείρηση, καθώς επίσης και καμιά τροποποίηση σύμβασης, όπως υποχρεούνταν –αυτοί και κάθε εργοδότης– από το νόμο, εξακολούθησαν να κατηγορούν τον εργαζόμενο και να αφήνουν αιχμές για το σωματείο και τη δράση του, ταυτίζοντάς το με κουκουλοφόρους…

Εμείς από την πλευρά μας δηλώσαμε πως δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε, ότι θα υπερασπίσουμε τα δικαιώματα του συναδέλφου με κάθε τρόπο και καλέσαμε την επιχείρηση να ξανασκεφτεί τη στάση της…

Τελικά μία μέρα πριν τη δεύτερη συνάντηση στην επιθεώρηση, η εργοδοσία πλήρωσε τα δεδουλευμένα του συναδέλφου και ανακάλεσε την απόφασή της για μετατροπή του σε μερικής απασχόλησης.

Είναι μια μικρή νίκη, που όμως δείχνει ξεκάθαρα πως η αντίσταση στους χώρους δουλειάς είναι η μόνη λύση για τους εργαζομένους. Παρά τις δυσκολίες [εξώδικα, εκκωφαντική σιωπή (ή μήπως συγκάλυψη;) από μικρά και μεγάλα ΜΜΕ κ.λπ.], η αποφασιστικότητα του συναδέλφου να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του είχε αποτέλεσμα.

Ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία, όπου η εργοδοσία –στον κλάδο του βιβλίου και γενικά– έχει αποχαλινωθεί επιδιώκοντας να πατήσει στα ερείπια των ζωών μας για να διασώσει τα κέρδη της, η οργάνωση και η αντίσταση στους χώρους δουλειάς, καθώς και η συσπείρωση στο σωματείο, αποκτά κομβική σημασία.

Και κάτι τελευταίο. Αφορά το εξώδικο αλλά και τις κατηγορίες που εξαπολύθηκαν –τώρα αλλά και κάθε φορά που κάποιος εργοδότης του κλάδου μας βρίσκει απέναντί του– εναντίον του σωματείου.

Οι επιθέσεις της εργοδοσίας ούτε μας αποθαρρύνουν ούτε μας τρομοκρατούν. Το σωματείο θα συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα στους συναδέλφους που αγωνίζονται, θα συνεχίσει να δίνει δυναμικά τη μάχη ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που, ιδιαίτερα σήμερα, προσπαθούν να μας επιβάλλουν εργοδότες – κυβέρνηση – τρόικα.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

_______________________

σχετικές ανακοινώσεις – ενημερώσεις του Συλλόγου που προηγήθηκαν:

κείμενο που μας στάλθηκε με mail από την ομάδα συναδέλφων 
που δραστηριοποιείται στην Αθήνα "ο βιβλιοφρικάριος"

Η αποχώρηση των «μεγάλων» εκδοτικών οίκων από την Π.Ο.Ε.Β., την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών, που αποτελούσε το συλλογικό εργοδοτικό όργανο, και η συγκρότηση δικού τους συλλόγου, του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. (Ένωση Ελληνικού Βιβλίου), φαίνεται ότι εξυπηρετεί δύο επιδιώξεις: α) να αντλήσουν και να εκμεταλλευτούν αυτόνομα κονδύλια από το ΕΣΠΑ, εδραιώνοντας θέση ισχύος στην κλυδωνιζόμενη «μικροοικονομία» του κλάδου β) να μην υποχρεωθούν να εφαρμόσουν μια νέα κλαδική σύμβαση, ως μη μετέχοντες στην εργοδοτική ένωση που μέχρι πρότινος αναλάμβανε τη διαπραγμάτευση. Όπως βλέπουμε η οικονομία απελευθερώνεται - οι κρίσεις άλλωστε προσφέρουν ευκαιρίες όπως λένε οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας- και τα ευχολόγια του υπουργείου για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων βρίσκουν τη θέση τους λίγο πιο κάτω από το υπογάστριο των αφεντικών. Την ίδια στιγμή εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε αν ο αγώνας δικαιώνεται με αυξημένα αριστερά ποσοστά.

Μια παλιά παροιμία λέει πως ό,τι κερδίζεται στον πόλεμο δεν χάνεται στα χαρτιά και για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι ο εχθρός βρίσκεται κυρίως εντός των τειχών. Από την ψήφιση των πρώτων εφαρμοστικών νόμων έως και σήμερα, μικρά και μεγάλα αφεντικά έχουν κάνει χρήση κάθε νομοθετικού πλεονεκτήματος, έχοντας επινοήσει ακόμα περισσότερα, πάντα στο όνομα της κρίσης και πάνω στα γερά θεμέλια της ιδιοκτησίας. Το μαγαζί είναι του αφεντικού και πρέπει να του φέρνει κέρδη, αν τα κέρδη μειώνονται την πληρώνουν οι εργάτες, λογικό δεν είναι; Κατά αντιστοιχία όμως είναι εξίσου λογικό οι απανταχού εργοδότες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού να αρνούνται να πληρώσουν για την αναπαραγωγή τμημάτων της εργατικής τάξης που δεν τους είναι απαραίτητα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την δυσαπορρόφηση εμπορευμάτων σε πολλές χώρες. Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου προχωράει και αυτό δεν αποτελεί μια ειρηνική διαδικασία ούτε για το στρατόπεδο των αφεντικών. Συγχωνεύσεις, εξαγορές και πτωχεύσεις επιχειρήσεων είναι στο λεξιλόγιο του παγκόσμιου καπιταλισμού ήδη από τις αρχές του ΄80, στο πνεύμα του «μόνο οι σκληροί επιβιώνουν». Ένας χυδαίος νεοδαρβινισμός στις πλάτες των εργατών, όπου μεταφέρεται όλα αυτά τα χρόνια το επιχειρηματικό ρίσκο, στο πλαίσιο ενός «νέου σοσιαλισμού» που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί την κάλυψη των απωλειών με κρατικές αποφάσεις.

Οι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που συγκροτούν τον ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. έχουν ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια εδραίωσης και διαφέντευσης της αγοράς εις βάρος των εργαζόμενών τους, ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες ανάπτυξης. Πιέζουν για μειώσεις μισθών και εκ περιτροπής εργασία (2ήμερα και 3ήμερα), καταλήγουν σε απλήρωτες υπερωρίες, με υπόνοιες ή και με ευθείες απειλές για απολύσεις. Την ίδια στιγμή στα μικρά και μεγάλα μαγαζιά της περιφέρειας, στους μικρούς ναούς προώθησης και καλλιέργειας του πνεύματος, οι βλαπτικές μεταβολές των συμβάσεων και οι απολύσεις ανέρχονται σε τέτοιον αριθμό που επιβεβαιώνει την περιγραφή τους ως μικρά μαγαζάκια του τρόμου. Βίαιη και δραστική υποβάθμιση της εργασίας, με τα ίδια επιχειρήματα με τους «μεγάλους», βοηθούμενη όμως από τη θολούρα των «οικογενειακών σχέσεων» και το έλλειμμα ταξικής συνείδησης των συναδέλφων, που αρμονικά συνδυαζόμενο με φόβους και ανασφάλειες, δεν τους βοηθά να διαχωρίσουν την εκμετάλλευση από το μέγεθος της επιχείρησης και τα συμφέροντά τους από αυτά των εργοδοτών τους. 

Το ζήτημα είναι κατά πόσο εμείς έχουμε εμπεδώσει ότι δεν είμαστε συνεργάτες τους ώστε να πληρωνόμαστε ανάλογα με την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Το επιχείρημα που συναρτά τα συμφέροντα των εργατών με την κερδοφορία των αφεντικών, ως μοναδικό τρόπο για την αναβάθμιση του επιπέδου ζωής, εδραιώθηκε, δυστυχώς, τα προηγούμενα χρόνια της καταναλωτικής ενσωμάτωσης, των τραπεζικών δανείων και των πιστωτικών καρτών, μέσω των οποίων ένα μεγάλο μέρος της τάξης μας «μικροαστικοποιήθηκε» κοινωνιολογικά και κυρίως σε επίπεδο συνείδησης. Τα αυτονόητα που μαθαίνουμε από τις οικογένειές μας και τα σχολεία της καθεστωτικής εκπαίδευσης, αποτελούν τους καλύτερους συντηρητές των αλυσίδων μας, περιορίζοντας τις δυνατότητες ακόμα και να φανταστούμε διαφορετικές καταστάσεις. Η δικτατορία της επιβεβλημένης λογικής, που απενοχοποιεί την ιδιοκτησία των εργασιακών χώρων και την υπαγωγή της εργασίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου, επιδιώκει τη συμμόρφωσή μας στις επιταγές του εθνικού στόχου της επιστροφής σε αναπτυξιακή πορεία. Αυτή ακριβώς η ανάπτυξη και οι στρατηγικές επιλογές της, αντανακλάται στη δημιουργία του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ., έξω από (και ενάντια σε) κανονιστικά πλαίσια, με τον ελεύθερο ανταγωνισμό να διαμορφώνει ένα περιβάλλον που θα επιτρέψει τη μονοπώληση της αγοράς και την περαιτέρω συμπίεση του εργασιακού κόστους. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το μέγεθος, το εργασιακό κόστος, δεν είναι απρόσωπο: είμαστε εμείς και η ποιότητα της ζωής μας.
«Εμείς οι άνθρωποι του βιβλίου (έλληνες εκδότες και βιβλιοπώλες) θέλουμε να προβάλουμε το βιβλίο ως ένα μέσο για την ανάπτυξη της χώρας και τη δημιουργία μιας κοινωνίας στηριγμένης σε ουσιαστικές αξίες…Με νέες μεθόδους, με συντονισμένες προσπάθειες και με τη συσπείρωση όλων των επιχειρηματιών του κλάδου που πιστεύουν στη συστηματική δουλειά και είναι έτοιμοι να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση, ο νέος συνδικαλιστικός φορέας αποσκοπεί στην έναρξη διαλόγου με την πολιτεία και τους άλλους επίσημους θεσμούς για τα μεγάλα ζητήματα του πολιτισμού και του βιβλίου». Έτσι αυτοσυστήνονται τα παιδιά του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. και κρίνοντας από τα πεπραγμένα τους κατά καιρούς και τώρα, οι κύριοι Πατάκης, Καστανιώτης, Παπαγεωργίου (Μεταίχμιο), Ψυχογιός, Παπασωτηρίου, Λιβάνης, Καρατζάς (Ιανός) και η παρέα τους, έχουν έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να ερμηνεύουν τις κοινωνικές ανάγκες και ανησυχίες. Προϊόν του πολιτισμού που ευαγγελίζονται δεν είναι το βιβλίο αλλά το κέρδος και η εκμετάλλευση. Όπως όλα τα αφεντικά, αφού φούσκωσαν τους προσωπικούς τους λογαριασμούς τα προηγούμενα χρόνια, τώρα στέλνουν το λογαριασμό των «ανοιγμάτων» τους στους εργαζόμενους, ακολουθώντας τις επιταγές της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης. Το πράγμα είναι λοιπόν απλό: είτε θα προσφερθούμε σα λίπασμα, είτε θα γίνουμε η άμμος στα γρανάζια τους.
Προφανώς λοιπόν το παρεάκι πρέπει να καταλάβει ότι το κολπάκι της διάσπασης της Π.Ο.Ε.Β. εμάς τουλάχιστον μας αφήνει αδιάφορους, όπως και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Για μας είναι όλοι τους στο ίδιο στρατόπεδο και θα πρέπει να εξαναγκαστούν να υπογράψουν συλλογικές δεσμεύσεις. Σε αυτό το πλαίσιο οι αντιστάσεις στους επιμέρους εργασιακούς χώρους που απαρτίζουν τον ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. θα πρέπει να συλλογικοποιηθούν και να ενταθούν. Η λογική του να μην παραπιέζουμε γιατί θα ζημιωθεί περαιτέρω η επιχείρηση, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην βιαιότερη υποβάθμιση της εργασίας μας και της ζωής μας. Ο μισθός και οι συνθήκες εργασίας αποτελούν αντανάκλαση της αγωνιστικής ικανότητας και του επιπέδου της ταξικής μας συνεκτικότητας. Δεν είναι απλά ζήτημα χρημάτων, αλλά συμπύκνωση της έκφρασης ανταγωνιστικών σχέσεων εργοδότη-εργαζόμενου. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τα επίπεδα αυτής της ανταγωνιστικής σχέσης τόσο η αδηφαγία των αφεντικών θα μεγαλώνει. Εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αντιτάξουμε στα σχέδια τους και στην «κρισιακή» φλυαρία τους όχι μόνο την πεισματική μας άρνηση σε επιπλέον υποβάθμιση, αλλά και δυναμικούς αγώνες, που θα επιβάλλουν την αναβάθμιση της εργασίας μας.
Για να συμβεί όμως αυτό κανείς και καμιά δεν πρέπει να παραδίνεται στην εσωστρέφεια, στη μοναχική απόγνωση και την ανασφάλεια. Η γνωστοποίηση των εκβιασμών και η συλλογικοποίηση των προβλημάτων σε μια προσπάθεια κοινών απαντήσεων αποτελούν αναγκαία πρώτα βήματα. Όπως και η αναζήτηση συμμαχιών με την αγωνιστική αλληλοστήριξη τόσο μεταξύ των εργαζομένων στον κλάδο μας όσο και με εργαζόμενους σε άλλους κλάδους. Η «μάχη του μισθού» είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να αφεθεί σε κομματικούς μηχανισμούς και πολιτικούς χειρισμούς κάθε απόχρωσης. Οι εργασιακοί χώροι πρέπει να πάρουν φωτιά από εμάς τους ίδιους, λειτουργώντας και ως εφαλτήριο για την περαιτέρω κατανόηση της ταξικής μας ταυτότητας και των δυνατοτήτων μας. Εν κατακλείδι ακόμα και αν δεν επιθυμούμε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικούς μισθούς στην ώρα τους και πάλι θα πρέπει να "δουλέψουμε" ώστε το "εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" να μετατραπεί από σύνθημα σε πραγματική απειλή!
Όλα αυτά όμως με την υπαγωγή της αγωνιστικότητας στην εκλογική διαδικασία γίνονται; Ε, δεν γίνονται!


Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα