Blogger Template by Blogcrowds.

ΟΙ “ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ” ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ


Μετά τις ανοιχτές Κυριακές, τις λευκές νύχτες του Σαββάτου έρχεται και η Μαύρη Παρασκευή. Αυτήν την φορά τουλάχιστον το χρώμα συμβαδίζει με την πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο εμπόριο. Η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και οι συνθήκες εργασιακής ζούγκλας δεν μπορεί παρά να συνοδεύονται και με την ανάλογη καταναλωτική ζούγκλα. Την βλέπαμε στις Black Fridays των ΗΠΑ και μάλλον γελάγαμε με τα βίντεο των αποκτηνωμένων καταναλωτών που κυριολεκτικά ποδοπατιούνται για να προλάβουν να αρπάξουν μια τηλεόραση. Υπάρχει βέβαια και η πιο τραγική όψη με ανθρώπους να έχουν πεθάνει από ασφυξία για ένα ρούχο ή ένα κινητό. 8 άνθρωποι έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ από περιστατικά συνωστισμού και βίας μεταξύ καταναλωτών ενώ το 2008 ένας 34χρονος εργάτης της Wal-Mart έχασε τη ζωή του, όταν ποδοπατήθηκε κυριολεκτικά από 200 περίπου μανιασμένους καταναλωτές.

Από το 2008 η Black Friday ξεκίνησε και στον Καναδά, ενώ το 2013, η μόδα επεκτάθηκε και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Black Friday πραγματοποιείται, επίσης, στο Μεξικό, στη Ρουμανία, στην Ινδία, στη Γαλλία. Τώρα έρχεται και στην Ελλάδα αρχικά από τα καταστήματα public που ξεκίνησαν εδώ και βδομάδες πανηγυρική διαφημιστική καμπάνια ενώ τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερες εμπορικές αλυσίδες ανακοινώνουν με περισσή περηφάνια την συμμετοχή τους. Αυτός λοιπόν ο “θεσμός” που έρχεται και στην Ελλάδα έρχεται να συμπληρώσει τον εργασιακό μεσαίωνα πού ήδη βιώνουμε, με τους μισθούς-ψίχουλα ή και τη μη καταβολή δεδουλευμένων, τις απολύσεις και την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια, τις ατομικές συμβάσεις, την εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη δουλειά τις Κυριακές, την ορθοστασία. Δεν είναι τυχαίο ότι τις “Μαύρες Παρασκευές” τις εισάγει πρώτα το Public σε μια περίοδο που σημειώνει κερδοφορία. Οι “καλές τιμές” και οι “μεγάλες εκπτώσεις” συνοδεύονται από μισθούς εξαθλίωσης, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, εξευτελιστικές τιμές της δουλειάς των εργαζομένων της επιχείρησης.

Στην καταναλωτική αρένα που στήνεται δεν πρόκειται να πάμε για σφαγή. Θέλουν εμείς οι εργαζόμενοι να φάμε μεταξύ μας τις σάρκες μας. Οι φτωχοί, απλήρωτοι, άνεργοι των άλλων κλάδων να ξεχάσουν την δυστυχία τους για λίγες μόνο ώρες, ξεσπώντας πάνω στους εμποροϋπάλληλους. Είναι τώρα η στιγμή να διαλέξουμε μεριά. Θα σκοτωθούμε για τα ψίχουλα που ρίχνουν απ'το τραπέζι τα αφεντικά ή θα διεκδικήσουμε όλο το γεύμα;

Κανείς δεν πρόκειται να αγωνιστεί για το δικό μας δίκιο. Στους χώρους δουλειάς μας είναι ανάγκη να προωθούμε ένα κλίμα συναδελφικής-ταξικής αλληλεγγύης, να επιχειρούμε συλλογικά να βάζουμε φρένο στις διάφορες ορέξεις των εργοδοτών. Να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έχουν υφαρπάξει και να βγούμε μπροστά για να επιβάλλουμε το δίκιο μας. Να δώσουμε μάχες μαζί με άλλα αγωνιζόμενα εργατικά σωματεία αλλά και εργατικές-κοινωνικές συλλογικότητες στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων, συνδέοντας έτσι τους αγώνες μας και ενισχύοντας τη συλλογική δύναμή μας, ως οι παραγωγοί του πλούτου που υπάρχει γύρω μας και που μας τον κλέβουν τα αφεντικά.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ενάντια στην κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια



Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 25/11 φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη “black Friday”. Πρόκειται για έναν προερχόμενο εξ Αμερικής θεσμό με «μοναδικές προσφορές για λίγες ώρες». Το νέο αναμεταδίδεται από ένα σωρό ενημερωτικά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα σαν μια πρωτοποριακή κίνηση…

Ωστόσο, κανείς δε φαίνεται να το ψάχνει λίγο παραπάνω για το τί πραγματικά σημαίνει αυτή η “black Friday” τόσο σε σχέση με τις καταναλωτικές συνήθειες που διαμορφώνει, όσο και σε σχέση με τη δοκιμασία που συνιστά για τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Ούτε και κάνει κάποιες αναφορές στις χαοτικές καταστάσεις που διαμορφώνονται μέσα στα καταστήματα (στο διαδίκτυο υπάρχουν άπειρα σχετικά videos) ή ακόμα και για τους θανάτους και τους τραυματισμούς που έχουν συντελεστεί και σχετίζονται με αυτή (7 και 98 αντίστοιχα τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ – βλ. http://blackfridaydeathcount.com/). Οι καταναλωτές, που μπορεί να περιμένουν και ώρες έξω από τα μαγαζιά για να προλάβουν τις προσφορές, καταλήγουν να ποδοπατιούνται και να πλακώνονται κυριολεκτικά μεταξύ τους. Και βέβαια η μανία τους παίρνει σβάρνα και τους εργαζόμενους, που πέρα από τον υψηλό και εντατικοποιημένο φόρτο εργασίας που τους επιβάλλεται στο πλαίσιο της “black Friday”, έχουν να εξυπηρετήσουν-αντιμετωπίσουν τους λυσσασμένους καταναλωτές. Αλλά ουσιαστικά και τις σωματικές επιθέσεις τους στο πέρασμα τους από τους διαδρόμους στην αναζήτηση των προσφορών. Μάλιστα, το 2008 ένας 34χρονος εργάτης της Wal-Mart έχασε τη ζωή του, όταν ποδοπατήθηκε κυριολεκτικά από 200 περίπου καταναλωτές.


Αυτός είναι λοιπόν ο θεσμός που με τόση περηφάνια τα public φέρνουν στην Ελλάδα. Προφανώς, αυτό το κρούσμα εργοδοτικής καφρίλας δεν αποτελεί μια εξαίρεση. Είναι μια πτυχή -και μάλιστα κάπως «μαύρη»- της συνολικής επίθεσης των εργοδοτών και του καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στα εργατικά μας συμφέροντα και δικαιώματα, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Έρχεται να συμπληρώσει την όλη δυσχερή κατάσταση που βιώνουμε, με τους μισθούς-ψίχουλα ή και τη μη καταβολή δεδουλευμένων, τις απολύσεις και την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια, τις ατομικές συμβάσεις, την εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη δουλειά τις Κυριακές, την ορθοστασία,…

Κι αν εμείς σαφώς και δεν έχουμε κάποιο ζήτημα με τις «καλές τιμές», μιλώντας για τις «ευκαιρίες» που προσφέρει το public στο πλαίσιο της “black Friday” (και μάλιστα σε μια περίοδο που σημειώνει κερδοφορία), ο νους μας πάει αυτόματα στους «μισθούς-ψίχουλα» που προσφέρονται στους συναδέλφους μας. Φαίνεται ότι για την εργοδοσία των public οι «καλές τιμές» πάνε πακέτο με την κακή-εξευτελιστική τιμή της δουλειάς των εργαζομένων της.

Απευθυνόμενοι στους συναδέλφους μας θα θέλαμε να τους προτρέψουμε να μην κάνουν τίποτε παραπάνω από τις συμβατικές τους υποχρεώσεις και με κάθε τρόπο να γίνει σαφές ότι εμείς οι εργαζόμενοι αρνούμαστε να γίνουμε τα θύματα ή οι θηριοδαμαστές στην καταναλωτική αρένα που στήνουν τα αδίστακτα αφεντικά. 


Παράλληλα, καλούμε την εργοδοσία των public να δώσει ένα τέλος σε αυτά τα κρούσματα. Και σε κάθε περίπτωση την καθιστούμε υπεύθυνη για όποια προβλήματα προκύψουν, ιδίως στους συναδέλφους μας. Τέλος, απευθυνόμενοι προς τους καταναλωτές δεν μπορούμε παρά να τους ζητήσουμε να αντιληφθούν και τη δική τους ευθύνη για τις χαοτικές-επικίνδυνες καταστάσεις που διαμορφώνονται τόσο στις “black Fridays”, όσο και σε άλλες στιγμές κοσμοπλημμύρας μέσα στα μαγαζιά. Επίσης, τους ζητάμε να μην κάνουν την παραμικρή επιθετική κίνηση προς τους συναδέλφους μας. Και τους σημειώνουμε ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε τα προϊόντα της κανιβαλιστικής κατανάλωσης.

ΟΙ «ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ» ΤΩΝ ΑΔΗΦΑΓΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΚΤΗΝΩΜΕΝΩΝ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ
ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ



ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Μετά από έξι χρόνια άγριας λιτότητας, απολύσεων, περικοπών στους μισθούς, και ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, προκύπτουν από τη στατιστική επεξεργασία των δηλώσεων που υποβάλλουν οι εργοδότες στο ΙΚΑ στοιχεία που προκαλούν ανατριχίλα: Οι μισθοί πείνας με τους οποίους καλούνται να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι έχουν καταβαραθρωθεί ακόμα και στα 200 ευρώ το μήνα. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας μπορεί να μειώνουν εικονικά τα επίσημα ποσοστά ανεργίας, αλλά περιορίζουν στην πράξη ακόμα περισσότερο το εργατικό εισόδημα. Από τους 85.053 νέους ασφαλισμένους στο 2015 οι 15.087 θέσεις (ποσοστό 17,74%), προσφέρουν αμοιβές έως και 200 ευρώ τον μήνα, οι 22.806 θέσεις (26,81%) από 200 έως 400 ευρώ, οι 37.317 θέσεις (43,87%) από 400 έως και 800 ευρώ και μόλις 8.424 θέσεις (9,9%) δίνουν αποδοχές από 800 έως 1.000 ευρώ, ενώ μόλις 1.419 θέσεις, ή το …1,67% των νέων θέσεων εργασίας, δίνουν αμοιβές άνω των 1.000 ευρώ.

Αυτοί οι “αριθμοί” είμαστε εμείς και οι συνάδελφοι μας. Έχουμε καταλήξει όλοι μας να είμαστε ολοένα και πιο φτηνοί ως εργατικό δυναμικό, πολλοί από εμάς χωρίς δουλειά και ακόμα περισσότεροι στην ανέχεια. Η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον κλάδο του βιβλίου, όπως και σε τόσους άλλους κλάδους, έχει καταργηθεί. Μάλιστα, αυτό αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα μνημονιακά δωράκια προς τους εργοδότες μας. Κι αυτό γιατί, πέρα από το ότι τους εξασφάλισε μικρότερο εργατικό κόστος, μέσα από αυτό πόνταραν στην υποχώρηση της συλλογικής εργατικής συνείδησης και στην αποσυσπείρωση του Σωματείου μας. Σε πολλές επιχειρήσεις του κλάδου έχουν επιβληθεί ατομικές συμβάσεις. Οι νέοι συνάδελφοι προσλαμβάνονται με μισθούς πείνας, για 490€, αλλά και για 410€, όσοι είναι κάτω των 25 ετών. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου παλιότεροι συνάδελφοι απολύονται, προκειμένου να προσληφθούν στη θέση τους νέοι με τέτοιες απολαβές. Επίσης, ανά περιόδους, άνεργοι -νέοι κυρίως- συνάδελφοι απασχολούνται καλύπτοντας μεν πάγιες ανάγκες, αλλά μέσω των διαφόρων επιδοτούμενων προγραμμάτων προσωρινής απασχόλησης / υπερεκμετάλλευσης (βλ. voucher ή πρακτική άσκηση). Την ίδια ώρα, ολοένα και αυξάνεται η φορολογία, περικόπτονται οι κοινωνικές παροχές και διογκώνεται το κόστος ζωής.

ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ 'ΧΩ ΓΙΑ ΜΕΤΑ...

Η καταβύθιση όμως των εργασιακών μας δικαιωμάτων (και της ζωής μας) δεν έχει πάτο. ΕΕ, ΔΝΤ, κυβέρνηση και εργοδότες ετοιμάζουν νέο γύρο επιδρομής στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, την κατεδάφιση τους με εργασιακό νόμο σχετικά με τις συλλογικές συμβάσεις, τις μαζικές απολύσεις και το χτύπημα της δράσης των συνδικάτων και του απεργιακού δικαιώματος. Σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο του Αυγούστου 2015 η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε την υποχρέωση «να επανεξετάσει το σύνολο των θεσμών της αγοράς εργασίας και να νομοθετήσει άμεσα» με βάση τις επιταγές ΕΕ – ΔΝΤ. Βασικός στόχος είναι η ακόμα πιο δραστική μείωση του εργατικού κόστους και η ακύρωση όλων των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων-ελευθεριών με τον περιορισμό της δυνατότητας του αγώνα, της συλλογικής οργάνωσης και της διεκδίκησης. Θα προχωρά και θα κατοχυρώνει νομοθετικά όλες τις μορφές γενικευμένης ελαστικής εργασίας, με τη θέσπιση όλων των «νέων» μορφών «μικρό-εργασίας» . Παράλληλα, θα θεσπίσει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση των συνδικαλιστικών διατάξεων του ν. 1264/1982 και την αντικατάστασή τους από αντιδραστικότερες διατάξεις με κύριες το κτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας. Πρόκειται για μια τομή και όχι απλά μια ρύθμιση, που επιδιώκει να προσαρμόσει το εργατικό (άδικο) δίκαιο στις “αναγκαιότητες” της εργασίας λάστιχο, της υπερεκμετάλλευσης και της ασυδοσίας των εργοδοτών. Με τη ναρκοθέτηση του δικαιώματος στην απεργία, αφαιρείται και το τελευταίο δικαίωμα: το δικαίωμα να αγωνίζεσαι! Προφανώς, τα υπό συζήτηση μέτρα και ο τρόπος που θα προωθηθούν ακριβώς δεν θα είναι ενιαίος και ευθύγραμμος. Από τις συνολικές κατευθύνσεις που απορρέουν από τα 3 μνημόνια και τις συμφωνίες με τους δανειστές-δυνάστες, άλλα θα προωθηθούν άμεσα, άλλα θα περάσουν τώρα μερικώς για να ολοκληρωθούν τα επόμενα χρόνια και άλλα θα μετακυλήσουν για επόμενες αξιολογήσεις και αντιδραστικές αλλαγές, σε επόμενες φάσεις. Με τον νέο νόμο όμως γίνεται φανερό ότι τα μνημόνια δεν σημαίνουν μόνο λιτότητα, αλλά κυρίως βαθιές αντιδραστικές τομές με βαθύ ταξικό χαρακτήρα, και ότι τα ιδεολογήματα περί «δίκαιης ανάπτυξης» είναι ψέματα, διότι η όποια ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια θα είναι με καθεστώς σύγχρονης δουλείας και αντιδραστικού πλαισίου.

ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Κι αν αναφερόμαστε σε όλα τα παραπάνω δεν το κάνουμε απλώς για να καταδείξουμε τη δυσχερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε οι εργαζόμενοι του κλάδου μας και συνολικά ο κόσμος της εργασίας, αλλά για να έχουμε μια συνολική εικόνα του τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, προκειμένου να προασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέροντα και δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας.

Πλέον, πρέπει να έχει γίνει συνείδηση σε όλους, αυτό που ως Σωματείο σημειώναμε διαχρονικά και με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία μοιράζονταν απλόχερα η «ελπίδα» από τους όποιους επίδοξους διαχειριστές του συστήματος. Κανείς δεν πρόκειται να αγωνιστεί για το δικό μας δίκιο. Η λογική της ανάθεσης μόνο ήττα και απογοήτευση φέρνει. Η όποια θετική έκβαση περνά μέσα από τη δική μας ενεργή στάση, όταν βασιζόμαστε στις δικές μας «πλάτες». Τόσο χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα σωματεία είναι “παρωχημένα” και σε σημαντικό βαθμό τα κατάφεραν, αφού η συμμετοχή σε σωματεία στον ιδιωτικό τομέα έχει πέσει κάτω από 10% και στους περισσότερους κλάδους ακόμα και στο 5%. Δεν θα μπορούσαν να περάσουν τόσο εύκολα όλα αυτά τα μέτρα αν υπήρχαν ισχυρά,μαζικά σωματεία. Τα εργατικά δικαιώματα του περασμένου αιώνα δεν τα παραχώρησε καμιά κυβέρνηση, τα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με σκληρούς αγώνες. Μόνο έτσι μπορεί να αναστραφεί και τώρα η πορεία προς την σύγχρονη δουλεία. Στους χώρους δουλειάς μας είναι ανάγκη να προωθούμε ένα κλίμα συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης, να επιχειρούμε συλλογικά να βάζουμε φρένο στις διάφορες ορέξεις των εργοδοτών. Επίσης, να συμμετέχουμε όσο το δυνατό πιο ενεργά στις διεργασίες του Σωματείου,στις συνελεύσεις, στις συζητήσεις για το πώς πηγαίνουν τα πράγματα, στην αναζήτηση του πως θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε, στις κινητοποιήσεις. Να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έχουν υφαρπάξει και να βγούμε μπροστά και να επιβάλλουμε το δίκιο μας. Ενδεικτικά σημειώνουμε ότι ένα βασικό βήμα ως προς αυτό είναι η ίδια η μάχη για κλαδική συλλογική σύμβαση. Να ενδυναμώσουμε το Σωματείο μέσα επίσης και από τη συμβολή όλων μας στην εγγραφή ως μελών ολοένα και περισσότερων και ιδίως νεότερων συναδέλφων. Να δώσουμε μάχες μαζί με άλλα αγωνιζόμενα εργατικά σωματεία αλλά και εργατικές, κοινωνικές συλλογικότητες στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων, συνδέοντας έτσι τους αγώνες μας και ενισχύοντας τη συλλογική δύναμή μας.

Κανένας μόνος του, δυναμώνουμε το σωματείο 
για να μην ζήσουμε σαν δούλοι

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 13/11
στις 12μ.μ στην ΕΔΟΘ
(Προξένου Κορομηλά 51, 2ος όροφος)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 
ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα